Kobiety i mezczyzni - tacy sami?

[LittleDevil]

Tacy sami?

Zdaniem amerykańskiej badaczki, różnice psychologiczne między płciami są przeceniane
Kobiety i mężczyźni wcale tak bardzo się od siebie nie różnią.Do takich wniosków doszła psycholog z Uniwersytetu w Wisconsin Janet Shiobley-Hyde, której badania uwzględniały takie czynniki jak: osobowość, zdolności komunikacyjne i przywódcze.
W powszechnym rozumieniu, za sprawą takich pozycji jak "Mężczyźni są z Marsa, kobiety z Wenus" Johna Gray'a, różnice między płciami są podstawowe.

Utrzymują się min. stereotypy, że kobiety częściej kierują się emocjami, a mężczyźni mają za to lepszą wyobraźnię przestrzenną.

Jednak dr Hyde twierdzi, na podstawie wieloletnich badań, że u obu płci widać znacznie więcej psychologicznych podobieństw niż różnic. "Kobiecość" czy też "męskość" zachowania, według pani psycholog, zależy jedynie od kontekstu sytuacyjnego.

Dr Hyde dodaje też, że utrwalenie się stereotypów co do zachowania płci, szkodzi w życiu codziennym zarówno kobietom, jak i mężczyznom.

"Utrwalone opinie ograniczają szanse zawodowe kobiet. Utrudniają także parom rozwiązywanie konfliktów i problemów z komunikacją. Powodują również niepotrzebne cierpienia u dzieci, które następnie przekładają się na ich późniejszą niską samoocenę."- twierdzi amerykańska badaczka.

Nie wszyscy naukowcy zgadzają się jednak z podobnymi opiniami.

Rzecznik Brytyjskiego Stowarzyszenia Psychologów, ekspert w dziedzinie różnic płci, dr Nick Neave twierdzi, że nie można zaprzeczyć istnieniu zasadniczych różnic między płciami.

"Oczywiście, naukowcy są winni przecenianiu takich różnic. Głupotą byłoby zaprzeczanie ich istnieniu, ale też ich wyolbrzymianie jest niebezpieczne"

"To jednak nie znaczy, że społeczeństwo ma nie traktrować obu płci równo"- dodaje dr Neave


http://www.bbc.co.uk/polish/scitech/sto ... _men.shtml



Ang. artykul na ten temat, duzo ciekawych faktow:


Gender: The Last Word

By: Susan Baxter
Summary: Sex differences may not be as clear-cutas they seem.



What does all the research say about why men are men and women are fed up? Why ask why?

Once upon a time, men were men, women were women, and anyone who rocked the boat got eaten by sharks. Men walked tall, lords of everything they surveyed--including women. It was the natural order of things; any gibbon could tell you that. The truth was that women weren't really necessary at all, even for reproduction, since the mighty sperm carried the blueprint for life. Women were mere biological incubators. Which may explain why the 17th-century scientist Antonie van Leeuwenhoek, the first person to see bacteria under a microscope, also saw "exceedingly minute forms of men with arms, heads, and legs" inside sperm.

Well, in vitro veritas, as they used to say.

Fast forward to a time of fax machines and heart transplants, when real men change diapers and real women carry guns. A time when it's not always easy to pinpoint what traits are strictly male or female. Norms change quickly, and one decade's meat is another's high-cholesterol poison. So, today, how should we differentiate between sex (innate, physiological) and gender (socialized, learned) differences?

Or, perhaps a better question is: Should we even be discussing it at all?

There are three kinds of lies, said Mark Twain: lies, damn lies, and statistics. And however gingerly one steps through the minefield that is the study of biological sex differences, one cannot help but be struck by all kinds of intellectual and statistical rubbish.

Take the case of the AGS girls.

Back in the 1950s, before we knew that acronyms and pharmacology could be hazardous to our health, some pregnant women were given the synthetic steroid progestin. Which led, in turn, to some female fetuses receiving, in utero, a dose of androgens (male hormones, chiefly testosterone). Unremarkable in itself (drugs causing side effects, what a revolutionary concept!), these girls were born with adrenogenital syndrome (AGS)--meaning they had masculinized genitalia requiring surgical correction.

Enter Doreen Kimura, a 30-year veteran of neuropsychology, whom Scientific American dubbed "perhaps the world's authority" on sex differences. "There are less obvious aspects of female/maleness [other than physical height and weight] such as aggressiveness, nurturance, and intellectual style or ability." The reason, she says, lies in the one piece of genetic equipment men and women don't share: the sex chromosome. More precisely, she claims that prenatal hormones so affect the developing fetus that "from the start, environment is acting on differently wired brains in girls and boys."

Emphasis on the prenatal, boys and girls. As for the AGS girls, the fact that they behaved more "tomboyish and aggressive than their unaffected sisters," says Kimura, provides "compelling" evidence that hormones do, in fact, seal your sexual fate.

Uh, hold on, let's backtrack here. Tomboyish?? Now there's a word that zips us back a quick century or two. For a long time, as you'll no doubt recall, femininity was just another word for delicacy, modesty, gentleness--and weakness. Of course, constricting clothes and corsets can work wonders at ensuring compliance. Heck, even when I was a kid, little girls couldn't wear pants to school--and I've got the scabby knees to prove it. So how did the retrogressive term " tomboyish," a social value judgment if ever I heard one, become part of scientific "proof"?

In addition, in "objective" observations of these girls at play, psychologists noted that they preferred rough-and-tumble play and opted for "typically masculine toys--for example, they played with cars for the same amount of time normal boys did." Well, as a matter of fact, I was the nerdiest bookworm that ever lived, and I've always preferred cars to babies. Anyway, scads of studies show that girls happily play with trucks, trains, or any other boy toys, provided no boys are around to stop them.

Still, language aside, what about these girls, "normal" except for that brief exposure to male hormones? These girls were not normal at all, not unless you consider a tiny penis and scrotum normal for a girl. Goodness knows what effect this extreme genital ambiguity had on them--and their parents.

In a different case study, in a freak accident, a baby boy's penis was burned off during what was supposed to be a routine circumcision by electrocautery. After some agonizing soulsearching, the parents decided to authorize sex-change surgery to turn him into a her. (Wait for it, it gets weirder.) Amazingly, this boy had an identical twin brother, which made it possible to compare two genetically identical individuals raised as a boy and a girl. (Never mind the fact that the boy's hormone-producing testes were removed--remember we're talking about prenatal influences here.)

The upshot? Except for some tomboyish tendencies (sorry), our hero became the perfect little girl, the very picture of adorable femininity. She even asked for a doll house for Christmas, versus the toy garage her brother had wanted.

Such dramatics aren't necessary to show how differently we treat boys and girls. In a British study, the same baby was dressed alternately as a boy or girl. As a girl, the baby was held and cooed at: "Aren't you pretty?" The "boy," on the other hand, was not held, encouraged to explore, cheered on. Which reminds Barbara Ehrenreich, biologist, author, and essayist, of something that happened when her son was around two years old: "He had long, blond hair, and a waitress came up to us and said, 'Oh, she's so cute. What a sweetie,' and so on. And I said, 'Well, he's actually a boy.' The waitress, without missing a beat, said, 'Tough little guy, huh?'"

Now you or I might look at all this and take it as a front-row seat at the Nature/Nurture Open; still, there are those, such as Kimura, who don't buy it. "The conventional wisdom has been that behavioral differences between the sexes are learned," she says. But they are really "stamped into our brains before birth." Early hormonal events, she says, have a "lifelong, irreversible effect on behavior." What behavior? "Men are more accurate in tests of target-directed motor skills [discus throwers take note]. Women tend to be better at rapidly identifying matching items (like socks from a dryer?), a skill called perceptual speed. They have greater verbal fluency and are faster at certain precision manual tasks, such as placing pegs in designated holes on a board [something I know I've always been proud of]."

Like Kimura, the list of differences is precise, authoritative, firm. But is it suspect? Aside from the language of researchers, isn't the datum itself contradictory, depending on one's vantage point?

As I researched this topic, I found that various people I talked to argued for significant innate sex differences, just like Kimura. Parents in particular repeatedly insisted (eyes raised heavenward) that boys run around more, talk less, are more destructive, while girls chatter, are more biddable and cuddly. "And I treat my kids exactly the same," they all say.

Short of accusing one's friends of lying, all one can do is wonder. If little Johnny showed a predilection for pink hair ribbons or nail polish, wouldn't these same gender-blind parents gently but firmly dissuade him? And if little Kathy ladies mud soup out of a tiny dish and pretends she's Mommy, isn't she just the cutest thing? While I absolve the parents of any malice, I agree with anthropologist Stephen Jay Gould, who remarked that theories are most successful when they let us believe that our "social prejudices are scientific facts after all."

In the wacky world of sex versus gender differences, the demarcation lines are as clear as any Yugoslavian border, particularly in these enlightened, polarized times: You're either a politically correct stooge unwilling to accept that biology is destiny or you're a strong-minded scientist, studying hormones or the hypothalamus. In which context, incidentally, aforesaid strong-minded scientist can ramble on about his or her own personal experiences and call it empirical evidence.

Take this 1991 Time magazine cover, for instance: "Scientists are discovering that gender differences have as much to do with the biology of the brain as the way we are raised." Inside, however, University of Chicago psychologist Jerre Levy relates how watching her 15-month-old daughter convinced her of the genetic base for behavior: "I had dressed her in her nightie and she came into the room with this saucy little walk, cocking her head, blinking her eyes, especially at the men. You never saw such flirtation in your life."

Pardon me? A 15-month-old? Flirting? Ah, let's project complex adult erotic feelings onto a small child, why don't we? Kimura doesn't hesitate to use herself as backup, either, describing her use of landmarks to find her car in a crowded parking lot as being "stereotypically female" behavior. Interesting that if you or I use personal experience, it's anecdote. But not here.

Throughout all of this, I can't help noticing how pathetically meager is the range of attributions for female behavior. If girls play with cars, they're ersatz boys. They aren't attracted to cars because the automobile represents freedom, power, status, speed.

Even more infuriating is how sex-difference research always manages to denigrate women. In the early 80s, for instance, Camilla Benbow and Julian Stanley analyzed 10,000 SAT scores, whereupon they announced to the world that males are "inherently" superior at math. The world was clearly impressed. "Do males have a math gene?" wondered Newsweek. (Good old math gene. Wonder if there's a sense of humor gene, too?) Benbow herself even remarked that "many women can't bring themselves to accept the sexual difference in aptitude. But the difference in math is a fact."

(The best riposte I heard to this was Jane Pauley's, on the Today show. Does this mean, Pauley sweetly asked two male biodeterminist guests, that men who can't do math aren't "real men"?)

Call me curmudgeonly, but last I heard, SATs measured learning, not innate ability. And recently, the questions themselves have come under fire for their gender bias. For instance, 27 percent more boys than girls correctly answered a question based on basketball scores. And when an analogy began "Mercenary is to soldier as...," boys outscored girls by 16 percent. (I guess Barbie just never found the right outfit for the French Foreign Legion.)

In fact, what the SATs need, quipped Glamour, are questions like, "Donna's chemistry teacher calls on boys 75 percent of the time. If there are twice as many boys as girls in the class, what is the chance that Donna will become a famous scientist?"

Slim. Because whether Donna knows it or not, girls' scholastic performance nosedives at puberty. (Gee, I wonder why that could be? Hormones?) "Unless nature selected for smart girls and dumb women, something goes very wrong at the middle-school level," writes Barbara Ehrenreich. Maybe it's teachers who call on and encourage boys more. Or maybe it's the high-school politics that equate good grades with terminal geekdom. Even more important than teachers, though, is girls' growing realization that straight As aren't necessarily the fastest way to point B (for boyfriend).

"Males [still] tend to prefer females who make them feel stronger and smarter," says Ehrenreich. "Any girl who's bright enough to solve a quadratic equation is smart enough to bat her eyelashes and pretend she can't."

Psychologist Janet Hyde of the University of Wisconsin recalls discussing her SAT scores with colleague Marcia Linn after the Benbow and Stanley study. "Here we were, sitting and talking to each other and trying to figure out why we aren't good at math," she laughs. "Marcia got an 800 on the SAT and I got a 780." Hyde's interest is not incidental: to examine gender differences in mathematics performance, she analyzed results from more than three million subjects. The conclusion? "Approximately 51.5 percent of females score above the mean for the general population versus 48.5 percent of men. Thus, the overall-effect size is so small that it indicates little practical significance."

Even more interesting, what differences there were have declined over the years. "Women's hormones haven't changed in the last 20 years, but we found that the magnitude of the gender differences declined," says Hyde. Verbal ability? Gone. Spatial ability? Gone, except for three-dimensional rotation, where boys still do better. (Boys play a lot more games that involve throwing balls through three-dimensional space.) "And if a phenomenon can disappear, how could it have been biologically correct?"

In any event, intellectual similarities between women and men far outweigh the differences. Yet while biology is no longer an acceptable reason for barring women from higher education, the innate-difference argument is still used to rationalize why female engineers, architects, or brain surgeons are rare. "Boys don't go into nursing," says Kimura, "because they're less nurturing than girls." Oh, are we talking about Florence Nightingale here? Because nursing happens to be one of the most violent professions--after police work and taxi driving. Shouldn't men, physically stronger, be the more natural candidates?

"Everything starts as mystique and ends up as politics," someone once scrawled on a wall in Paris. And politics is exactly what the sex-difference debate is about. Not the politically correct "Who's the victim?" game we're so fond of these days ("Pick me, I'm a woman!" "No, me, I'm a straight white male"), but a subtler divide that rationalizes history and obscures rationality. The smug empiricists of neuroscience are telling me that, as a female, my genetic lot is inferior. Doomed by my DNA, I must be nurturing (I am. So what? So are all the men I know); bad at math (wrong); useless with maps (okay, I confess, I prefer landmarks); good at precision tasks (lousy at them--no patience).

On the flip side, the implication is that those wonderful fathers I know (like my own) are some sort of evolutionary anomaly. That men of letters (like Yeats, who luckily didn't realize he shouldn't excel at verbal tasks) are somehow lacking as real men. And that men who hate cars and like babies are pseudo-females.

To give researchers such as Kimura their mathematical due, they make no claims about the individual. "If you're guessing on the basis of a person being a woman what her abilities are going to be, you're going to do a very poor job," Kimura says. "When I study sex differences, I feel like I'm studying human variation. It's important to make that distinction."

But how many people reading Newsweek do make that distinction? Especially when Kimura herself makes vast, sweeping generalizations about how boys shouldn't be nurses or girls engineers. Hyde reports (with some heat) that after the girls-can't-do-math flurry, psychologist Jackie Eccles, in a longitudinal study, found that mothers who had read the news reports subsequently had lower expectations of their daughters' math competence than before.

Differences, alas, make headlines. "A no-result isn't news," says Ehrenreich. "But a result showing any kind of teensy-weensy intellectual or behavioral difference is."

Again, part of the problem lies in the language, this time of statistics. Words like " significant" or "average" mean something very different to the average (see what I mean?) person than they do to those versed in the study of raw data. Then there's experimenter bias, Crude tests, even nonverbal nuances. For instance, psychologist Robert Rosenthal observed that more than 70 percent of male experimenters smiled when they gave instructions to female subjects; only 12 percent smiled at males. "It may be heartening to know that chivalry is not dead," Rosenthal said. "But it's disconcerting [vis-a-vis] methodology."

Nevertheless, simply substituting environmental determinism won't work, either. Our brains have around one million billion neural connections; if you started counting them now, you'd finish in 32 million years (and by then you'd have evolved into a higher being with more important things to worry about). And the operative word here is individual. Even within one culture, one society, there is immense variability, enormous complexity.

If there are neuropsychological sex differences, clearly, we don't know what they are or what causes them. Perhaps to the point, whatever differences have been tallied in the past are gone, or are disappearing rapidly. In the end, there may be subtle differences, but don't bet any real money on these ever predicting who'll be the better nurse or engineer.

Because however much we yearn for simple truths, there aren't any here.


http://cms.psychologytoday.com/articles/pto-1525.html

[LittleDevil]

zapraszam do inteligentnej (dla odmiany ) dyskusji!

[THRILLER]

Dla mnie kwit esencja tych obu poglądów tkwi w tym że stanowisko „podobieństwa” przedstawia kobieta a „różnic” mężczyzna . W takich dywagacjach które trwają już od lat zauważcie że zawsze stara się udowodnić (mowa o zwolennikach podobieństw = równości) że to kobieta dorównuje mężczyźnie a nie na odwrót Wniosek z tego prosty – jesteśmy ideałami :] Najbardziej banalny przykład – kobieta tak samo dobrze prowadzi samochód jak mężczyzna. Moja opinia? Wierutna bzdura, zawsze mężczyźni lepiej prowadzili samochody i będą to robić niż kobieta. Są wyjątki wśród kobiet ale nie wyjątki potwierdzają regułę.

Do takich wniosków doszła psycholog z Uniwersytetu w Wisconsin Janet Shiobley-Hyde, której badania uwzględniały takie czynniki jak: osobowość, zdolności komunikacyjne i przywódcze.

Oczywiście się nie zgadzam z tą panią, co chyba można już wywnioskować z pierwszej części mojego postu. Jej twierdzenie przyjmuje na sucho, ma prawo, może kiedyś udowodni/ przekona ale wymienione czynniki przez Janet Shiobley-Hyde są już dla mnie bardzo nie jasne (bo rodzi się pytanie „no ale co?”) Żadna z płci nie jest pozbawiona któregoś z tych trzech czynników bo by nie była człowiekiem ale w mojej ocenie obie płcie w odniesieniu do tych czynników zachowują się skrajnie inaczej co by potwierdzało tezę pana dr Nick Neave.
- Osobowość – czynnik sam w sobie jest bardzo lakoniczny, ponoć każdy człowiek ma inną, swoją osobowość…
- zdolności komunikacyjne – aż mi się nie chce pisać… Mężczyźni porozumiewają się na zasadzie „haseł”, „rozkazów”, kobiety „piszą” zazwyczaj powieść; po prostu więcej i dłużej a wcale nie mądrzej :P
- zdolności przywódcze – Nie przeczę, jest wiele kobiet co ma dar organizacyjny i siłę przebicia, jest też wielu mężczyzny co takie cechy z marnym skutkiem próbuje udowodnić ale to jednak mężczyzna ma większą charyzmę a przede wszystkim odporność psychiczną.
Prosty test: Każdą kobietę, nawet z najlepszymi zdolnościami przywódczymi idzie zranić słowem, idzie zmusić ją do łez – no chyba że ma owies w oczach, no ale głupota ma to do siebie że nie rozumie co się do niej mówi. W stronę mężczyzny zazwyczaj nie zdążysz skończyć zdania a już nie będziesz miał czym mówić.

Kobiecość" czy też "męskość" zachowania, według pani psycholog, zależy jedynie od kontekstu sytuacyjnego.

No i to jest jak by potwierdzenie tego o czym pisałem powyżej, tylko chyba mamy odmienne na to spojrzenie. Całe nasze życie składa się z kontekstu sytuacyjnego i jego efektów. Psychikę ludzką i jej różnice należy badać „w warunkach życiowych” a nie teoretycznych.


P.S.
I taka mała konkluzja na koniec, gdyby kobieta była równa mężczyźnie to nie czerpałbym żadnej przyjemności z obcowania z nią

[lunatyczka]

To przesada. Jedne badania jakieś nieznanej pani psycholog niczego nie dowodzą. Z badaniami naukowymi tak własnie jest. Pewnego dnia pojawia się jakieś niesamowicie wiarygodne badanie, ktore wywraca przyjętą do tej pory wiedze. Czasem faktycznie takie badania rujnują dotychczasowe widzenie świata, ale bardzo rzadko. To jest tak jak z tą homeopatią. "Lencet" ogłosil kategorycznie, ze homeopatia to lipa, ale chyba za bardzo się pospieszył. Juz pojawiąją się głosy, że te badania objęły zbyt małą liczbę przypadków. Niektórzy naukowcy chcą chyba za bardzo wykorzystać swoje 5 minut i dlatego robią co w ich mocy, zeby zaistnieć.
Wracajac to sprawy kobiet i mężczyzn, myślę, ze trzeba jeszcze poczekać na opinie innych badaczy. Na razię cięzko jest cokolwiek powiedzieć.

[aneta]

"Dla mnie kwit esencja tych obu poglądów tkwi w tym że stanowisko „podobieństwa” przedstawia kobieta a „różnic” mężczyzna . W takich dywagacjach które trwają już od lat zauważcie że zawsze stara się udowodnić (mowa o zwolennikach podobieństw = równości) że to kobieta dorównuje mężczyźnie a nie na odwrót Wniosek z tego prosty – jesteśmy ideałami :] "

Thriller, jedyny wniosek z tego prawidłowy wyciągnąłbyś wtedy, gdybyś zastanowił się z czego zrodziła się przewaga mężczyzn (tzw. patriarchat). No ja Ci podpowiem - z przewagi fizycznej, którą to od tysięcy lat mężczyźni mieli, a którą od jakiegoś czasu niestety tracą :] coraz częściej (tylko broń Boże nie bierz tego do siebie ;) ). Najbardziej banalny przykład - gdyby ktoś Ci przez lata dawał po mordzie i trzymał przy garach, a sam ustalał plany podboju nowych imperiów, uwierz mi, sam zacząłbyś myśleć, że jesteś złym strategiem :]


"Najbardziej banalny przykład – kobieta tak samo dobrze prowadzi samochód jak mężczyzna. Moja opinia? Wierutna bzdura, zawsze mężczyźni lepiej prowadzili samochody i będą to robić niż kobieta. Są wyjątki wśród kobiet ale nie wyjątki potwierdzają regułę."

Znasz z biologii takie pojecie jak dziedziczenie cech nabytych ? Mówiąc najprościej - na tym polega ewolucja. W związku z tym ciąg dalszy naszej bajki - gdy już byś uwierzył w to jak bardzo jesteś złym strategiem i jak małe szanse masz na to by kiedykolwiek być dobrym - tego samego uczyłbyś (niestety sic!) sobie podobnych - czyli swoich synów. Itd., itd.
Kobiety gorzej prowadzą samochody, bo niestety w związku z różnicami w metodach wychowawczych, jedne ośrodki ich mózgu są bardziej wyszkolone, inne mniej. I to niestety dziedziczy się podwójnie: biologicznie i kulturowo ale bynajmniej nie leży w pierwotnej naturze kobiet.


"Oczywiście się nie zgadzam z tą panią, co chyba można już wywnioskować z pierwszej części mojego postu. Jej twierdzenie przyjmuje na sucho, ma prawo, może kiedyś udowodni/ przekona ale wymienione czynniki przez Janet Shiobley-Hyde są już dla mnie bardzo nie jasne (bo rodzi się pytanie „no ale co?”) Żadna z płci nie jest pozbawiona któregoś z tych trzech czynników bo by nie była człowiekiem ale w mojej ocenie obie płcie w odniesieniu do tych czynników zachowują się skrajnie inaczej co by potwierdzało tezę pana dr Nick Neave."

Kierując się takimi kategoriami, cała psychologia jest tylko paranauką, niezależnie od tego przez kogo i jakie są tworzone teorie, ponieważ nie da się tych teorii zmierzyć i udowodnić w takim sensie jak wszystkich nauk ścisłych.

"- Osobowość – czynnik sam w sobie jest bardzo lakoniczny, ponoć każdy człowiek ma inną, swoją osobowość…
- zdolności komunikacyjne – aż mi się nie chce pisać… Mężczyźni porozumiewają się na zasadzie „haseł”, „rozkazów” "


To jest coś, co się nazywa inteligencją werbalną. Jeżeli ktoś porozumiewa się na zasadzie "haseł" i "rozkazów", to oznacza to tyle, ze jest u niego ta właśnie inteligencja rozwinięta w stopniu miernym.


"kobiety „piszą” zazwyczaj powieść; po prostu więcej i dłużej a wcale nie mądrzej :P "

Tak ? Przypominam, że pomysł opisania jednego dnia na kilkuset stronach, wymyślił jednak facet. Póki co, to bezustannie bestseller. Może jednak więcej i dłużej czasem jednak znaczy mądrzej ? A może tylko w przypadku facetów? Co wtedy z dziełami Lenina ? Młody jesteś, przypominam więc - kilkadziesiąt tomów.


"- zdolności przywódcze – Nie przeczę, jest wiele kobiet co ma dar organizacyjny i siłę przebicia, jest też wielu mężczyzny co takie cechy z marnym skutkiem próbuje udowodnić ale to jednak mężczyzna ma większą charyzmę a przede wszystkim odporność psychiczną."

Skarbie, przeżyj ze mną jedną dobę, zobaczymy kto wyjdzie bardziej pokiereszowany. Albo z Kazią Szczuką :] A może nam obierasz kobiecość. Czy sobie ujmujesz męskości ? :]


"Prosty test: Każdą kobietę, nawet z najlepszymi zdolnościami przywódczymi idzie zranić słowem, idzie zmusić ją do łez – no chyba że ma owies w oczach, no ale głupota ma to do siebie że nie rozumie co się do niej mówi. "

Silniejszą kobietę od siebie zawsze uznajesz za głupią ? Nie powiem, dobra, psychologiczna samoobrona...

"W stronę mężczyzny zazwyczaj nie zdążysz skończyć zdania a już nie będziesz miał czym mówić."

Zazwyczaj tak. Tylko zapomniałeś wstawić między "miał" a "czym" literki o :]



"P.S.
I taka mała konkluzja na koniec, gdyby kobieta była równa mężczyźnie to nie czerpałbym żadnej przyjemności z obcowania z nią"

Wierzę. Jaka przyjemność jest z obcowania z kimś równym sobie ? Ciężko wtedy zaimponować i zdobyć uznanie... no a bez tego się nie da.

[kaem]

To jaka konkuzja?

[M.Dż.*]

To jaka konkuzja?

Kto zrobi ze mną "X"?

[MJowitek]

Według mnie bardzo duże znaczenie ma wychowanie.
Różowy dla dziewczynek, niebieski dla chłopczyków...
Jeśli w domu jest dziewczynka, to dostaje w prezencie lalki, domki, zwierzątka, pluszaki i tym podobne. Jeśli zaś rodzina cieszy się posiadaniem chłopczyka, daje mu samochody, coś do majsterkowania, gry komputerowe, żołnierzy itp.
I to jest według mnie duży błąd, tylko się dziecko w ten sposób krzywdzi, nie dając mu szans na odkrycie samego siebie.
Jak byłam mała, to byłam raczej "grzeczną" dziewczynką, tzn nie sprawiałam jakichś kłopotów wychowawczych i nosiłam śliczne kucyki, które moja mama uwielbia. Bawiłam się lalkami, budowałam im godzinami domki i szyłam koślawe ubranka. Ale miałam to szczęście, że moi rodzice wcale nie uważali, że dla mnie jest tylko jeden rodzaj zabawek... Pamiętam, że uwielbiałam budować domki z drewnianych klocków i ulice, a potem jeździłam po nich samochodami. Albo miałam taki "zestaw małego majsterkowicza" /zabawka taty z jego młodości/ i też godzinami skręcałam śrubki, dłubałam śrubokrętem i patrzyłam co będzie, jak na ten patyczek się nakręci tamto kółeczko. Ponadto złapałam kiedyś do pudełka jakiegoś robaka i oznajmiłam wszem i wobec, że to jest moje nowe zwierzątko i będę się nim opiekować . Miałam też chwilę ślimaka w słoiku, ale rodzice jednak mi to wyperswadowali dla dobra samego zainteresowanego .
Dzięki temu wszystkiemu nie boję się myszy, dżdżownic, żab i owadów /tymi ostatnimi się tylko trochę brzydzę, ble/ i umiem wchodzić na drzewa .
Chodzę jednakowoż dość często w spódnicy, zapuszczam włosy i przejawiam szereg "typowo kobiecych" zachowań. Jedno wcale nie koliduje z drugim. A wręcz przeciwnie, smutno by mi było bez tej części mnie...

Ludzie często zachowują się tak, jak wg nich powinni się zachowywać. Inni czegoś po nich oczekują, to oni tacy się stają. Trudno wyjść potem z roli.

Ale czasami takie "typowe" zachowania też są potrzebne. Taka ja i Buszmen. Ja się czasami zgubię i nie wiem jak trafić do domu, a on może dzięki temu rozwijać swoje instynkty opiekuńcze wobec mnie. Ha, taka symbioza.
Ważne jest tylko, żeby nie przekraczać granic i nie zatracić gdzieś siebie dążąc do spełnienia wizji innych, nawet najbliższych ludzi.

[żaba]

Ja jestem zdania, że nasza dzisiejsza różna mentalność i sposób myślenia o wielu rzeczach ma swoje korzenie gdzieś daleko w przeszłości naszego gatunku. Od tysięcy lat panował podział pomiędzy kobietami, a mężczyznami (kobiety zajmowały się ogniskiem domowym a mężczyźni polowali), a wszysko wzieło się z tego że to właśnie kobiety Bóg obdażył przywilejem rodzenia dzieci. Ciekawe co by było gdyby dzieci np. rosły na drzewach?? Czy wtedy podział ról byłby taki sam??

Jednym słowem nie zgadzam się z poglądem, że nie różnimy się między sobą. Dziś różnice te się zacierają, a kto wie może kiedyś zupełnie znikną, ale puki co tak nie jest. I myśle że jest dobrze bo pozostawia to między nami ten niezwykły cień tajemniczości, który powoduje, że tak nas do siebie przyciąga.

[aneta]

To jaka konkuzja?

Konkluzja jest jak ciasto - każdy sam sobie ją piecze.

[Sade]

Są świetne prace wybitnych etnografów (na przykład Bronisława Malinowskiego), opisujące społeczności pierwotne, jakie zachowały się jeszcze na początku ubiegłego stulecia i co ciekawe istnieją takie plemiona, w których opiekę nad dziećmi sprawowali mężczyźni. Ponadto płci męskiej przypisali naukowcy po systematyczne obserwacji cechy, które w naszej kulturze nieodłącznie wiąże się ze specyfiką płci kobiecej. Są to wrażliwość, lękliwość, delikatność. Społeczną rolą kobiet w takiej społeczności było myślistwo i obrona plemienia. Uważam, że jest to doskonałe potwierdzenie tezy zawartej w tym artykule. kobieta czy mężczyzna nie rodzi się z przewagą jakichś cech osobowych, umiejętności, sposobu bycia, komunikowania się, tylko w wyniku podporządkowania jednej grupy względem drugiej powstaje system (wychowanie w rodzinie, uczenie się zachowania w szkole, grupie rówieśniczej, przyswajanie obowiązków np. mężczyzny-katolika, kobiety-katoliczki, spełnianie oczekiwań otoczenia i kulturowych wymogów), w którym poszczególna płeć uczy się swojej roli społecznej. Dzięki temu stwarza się możliwości rozwoju cech pożądanych przez tak ułożone zależności.


Weźmy ten głupi stereotyp, że mężczyźni są lepszymi kierowcami niż kobiety. Przez pół okresu odkąd wynaleziono samochód, czyli mniej więcej do rewolucji seksualnej po II wojnie swiatowej był on zastrzeżony jedynie dla mężczyzn, kobiety w tym czasie spełniały obowiązki wzorcowej kobiety w patriarchacie – rodziły, zajmowały się domem, czasami od czasu do czasu pracowały na pół etatu poza domem. Kiedy w końcu zaczęły korzystać z aut, to tylko w celach praktycznych. Było j a s n e, że samochody to domena facetów. Tatuś już od najmłodszych lat sadzał na kolana syna i pozwalał mu pokierować przez ułamek sekundy na jakiejś bocznej drodze, pozwalał zmieniać biegi i podawać klucze. Tatuś był dumny jak syn miał ambicję zdawania na prawko zaraz po skończeniu odpowiedniego wieku, córki najczęściej dopominały się o to, kiedy było już to niezbędne. Obecnie kobietom samochód jest co raz częściej tak samo potrzebny jak mężczyznom, w związku z czym częściej wsiadają za kółko w młodym wieku, lubią sobie dla przyjemności pojeździć swoim autkiem, a nawet zajrzeć pod maskę. Efekt? Kobiety z identycznym stażem są tak samo dobrymi kierowcami jak mężczyźni. Ale to oczywiście godzi w męskie ego, samochód przecie niejednokrotnie jest przedłużeniem ich męskości. Jak zobaczą na drodze kiepską kobietę-kierowcę, wiadomo „baba za kierownicą!” – zachowanie zgodne ze stereotypem szybko zostaje zapamiętane i utrwalone. Dla zgrabnie kierującej pani spotkanej na trasie znajdzie się zaś zawsze kilka czynników sytuacyjnych jej sprawnego manewru: „miała szczęście”, „z pojemnością 2,5 każdy by tak potrafił”... Na takiej zasadzie oczekiwań i zniekształceń między innymi działają stereotypy.


Sądzę, że większość różnic między obu płciami wiążą się z rolami społecznymi, jakich się uczymy od najmłodszych lat. Weźmy np. cechy wskazywane przy wyborze partnera. Kobiety podkreślają pozycję społeczną i status materialny, mężczyźni atrakcyjność fizyczną i młodość. Kobieta z cechami przywódczymi a więc agresywna, chwaląca się swoimi sukcesami, nie dążąca do ułożenia itd. jest odbierana negatywnie zarówno przez tą samą płeć, co przeciwną. Wynika to z wartości, jakie przyswajamy sobie od urodzenia, żyjąc w kulturze o charakterze seksistowskim. Albo chociażby bardziej rozwinięte zdolności przypisywane poszczególnym płciom, pomimo udowodnienia, że kobiety i mężczyźni nie różnią się pod względem inteligencji, toku rozumowania i logicznego myślenia. Takie zdolności jak lepsze widzenie przestrzenne, zdolności przywódcze (mężczyźni) czy szybsze spostrzeganie, lepiej rozwiniete umiejętności werbalne, dokładność, podzielność uwagi (kobiety) wynikają z doświadczenia związanego z rolami społecznymi właśnie, co przekłada się na odpowiedni rozwój części mózgu. Gdyby np. kobiety od lat zajmowały posady kierownicze, a mężczyźni sekretarek, podzielność uwagi u tych drugich, jestem przekonana, byłaby w równym stopniu rozwinięta.


Zdolności pierwotne są takie same, dlatego cieszy mnie, że pojawiają się takie artykuły, które pogłębiają wiedzę takich wydawnictw jak „Płeć mózgu”, które skupiają się na omówieniu różnic, nie wnikając w kulturowe, socjologiczne przyczyny. Wyobraźcie sobie co by było, gdyby mało znani psychologowie nie śmieli obalać teorii takiego Freuda, którego nawet nie zajmowały różnice, bo w jego koncepcji kobiety były człowiekiem wybrakowanym, innym...

[Majkel]

Według mnie bardzo duże znaczenie ma wychowanie.
Różowy dla dziewczynek, niebieski dla chłopczyków...
Jeśli w domu jest dziewczynka, to dostaje w prezencie lalki, domki, zwierzątka, pluszaki i tym podobne. Jeśli zaś rodzina cieszy się posiadaniem chłopczyka, daje mu samochody, coś do majsterkowania, gry komputerowe, żołnierzy itp.
I to jest według mnie duży błąd, tylko się dziecko w ten sposób krzywdzi, nie dając mu szans na odkrycie samego siebie.

myślę, że chciałbym z Wami podyskutować "jeszcze raz" gdybyście przeczytali książkę "Płeć mózgu", i choć czytałem ją dawno... upieram się przy niej

Sporo też czytałem książek z serii Marsjanie/Wenusjanki, i oczywiście "Mężczyźni są z Marsa, kobiety z Wenus".

Mam wrażenie, że dziś ludzie jakoś próbują wiele poglądów, teorii obalić... czemu... eh, w każdym razie taki jakiś przełom, czas na obalanie nastał.

To jest coś, co się nazywa inteligencją werbalną. Jeżeli ktoś porozumiewa się na zasadzie "haseł" i "rozkazów", to oznacza to tyle, ze jest u niego ta właśnie inteligencja rozwinięta w stopniu miernym.

czy inaczej znaczy gorzej?
to nie jest seks... dłużej nie znaczy lepiej (zresztą też niekoniecznie idealny wyznacznik hehe)
Inne potrzeby, inna psychika

Wierzę. Jaka przyjemność jest z obcowania z kimś równym sobie ? Ciężko wtedy zaimponować i zdobyć uznanie... no a bez tego się nie da.

a ja właśnie odczuwam przyjemność raczej z bycia z kimś wyłącznie równym sobie lub "wyżej", a nie czuję potrzeby poczucia wyższości, przyklaskiwania mi, czy 'dowartościowywania się' w owy sposób.

Ludzie często zachowują się tak, jak wg nich powinni się zachowywać. Inni czegoś po nich oczekują, to oni tacy się stają.

nie ja

[THRILLER]

Żono, co jak co ale imponować to ty mi potrafisz.

Thriller, jedyny wniosek z tego prawidłowy wyciągnąłbyś wtedy, gdybyś zastanowił się z czego zrodziła się przewaga mężczyzn (tzw. patriarchat). No ja Ci podpowiem - z przewagi fizycznej, którą to od tysięcy lat mężczyźni mieli, a którą od jakiegoś czasu niestety tracą :] coraz częściej (tylko broń Boże nie bierz tego do siebie ;) ). Najbardziej banalny przykład - gdyby ktoś Ci przez lata dawał po mordzie i trzymał przy garach, a sam ustalał plany podboju nowych imperiów, uwierz mi, sam zacząłbyś myśleć, że jesteś złym strategiem :]

No ale tu to ja się z tobą zgadzam (tak w ogóle to ja się w całości z tobą zgadzam :) ), chciałem to trochę sparafrazować, widocznie niezbyt udanie ale to szczegół.

Znasz z biologii takie pojecie jak dziedziczenie cech nabytych ? Mówiąc najprościej - na tym polega ewolucja. W związku z tym ciąg dalszy naszej bajki - gdy już byś uwierzył w to jak bardzo jesteś złym strategiem i jak małe szanse masz na to by kiedykolwiek być dobrym - tego samego uczyłbyś (niestety sic!) sobie podobnych - czyli swoich synów. Itd., itd.
Kobiety gorzej prowadzą samochody, bo niestety w związku z różnicami w metodach wychowawczych, jedne ośrodki ich mózgu są bardziej wyszkolone, inne mniej. I to niestety dziedziczy się podwójnie: biologicznie i kulturowo ale bynajmniej nie leży w pierwotnej naturze kobiet.

Oczywiście, że jest cała masa czynności które kobiety lepiej wykonują, mają do tego lepsze predyspozycje, lepszy zmysł itd. i żeby była jasność nie mam wcale na myśli roli babci klozetowej :) A przykład z prowadzeniem samochodu to tak prowokacyjnie wtrąciłem, bo od kąt kobiety masowo zasiadają za kółkiem jest to ciągły temat walki płci, szczególnie na forach motoryzacyjnych. Natomiast dlaczego „mężczyźni lepiej prowadzą samochód?” Ja się podpisuje pod wyjaśnieniem osoby która kiedyś na ten temat się wypowiadała a której nazwiska nie znam. Dla kobiet prowadzenie samochodu to jedynie ułatwienie w przemieszczaniu się i nic więcej, dla mężczyzn to pasja, pewna chęć udowadniania sobie że jest się coraz lepszym –> jazda na podwyższonym ryzyku -> sprawniejsza jazda. Ta sama osoba stwierdziła że mężczyźni mają lepiej rozwinięty zmysł przestrzenny i tu myślę że nie musimy dyskutować bo to widać gołym okiem na zachowywanie się za kierownicą pana kierowcy i pani kierowcy.

Tak ? Przypominam, że pomysł opisania jednego dnia na kilkuset stronach, wymyślił jednak facet. Póki co, to bezustannie bestseller. Może jednak więcej i dłużej czasem jednak znaczy mądrzej ? A może tylko w przypadku facetów? Co wtedy z dziełami Lenina ? Młody jesteś, przypominam więc - kilkadziesiąt tomów.

Nie no, nie mieszajmy w to literatury, to jest naciąganie zasad – żółta kartka.

Skarbie, przeżyj ze mną jedną dobę, zobaczymy kto wyjdzie bardziej pokiereszowany. Albo z Kazią Szczuką :] A może nam obierasz kobiecość. Czy sobie ujmujesz męskości ? :]

Odpowiem tak jak czuję, musiałbym przeżyć żeby wiedzieć. Natomiast nie wiem co masz na myśli, bo jeżeli jakiś boks czy zapasy to odpada, żony prać nie będę. Jeżeli chodzi o pokiereszowanie psychiczne, to myślę że mogłabyś się przeliczyć Aneto :]

P.S.
Wytłumacz mi przy okazji co to oznacza „Kazią Szczuką” bo mnie zainteresowało ale nie bardzo to czuję.

Silniejszą kobietę od siebie zawsze uznajesz za głupią ? Nie powiem, dobra, psychologiczna samoobrona...

No coś ty! Wręcz przeciwnie, ja takie uwielbiam.

Wierzę. Jaka przyjemność jest z obcowania z kimś równym sobie ? Ciężko wtedy zaimponować i zdobyć uznanie... no a bez tego się nie da.

Możliwe ale ja nie szukam kogoś komu będę musiał imponować na każdym kroku.
„gdyby kobieta była równa mężczyźnie” – Myślę że tu się nie zrozumieliśmy, równa czyli tożsama psychicznie czyli taka czego dotyczy tematu postu a nie równa czyli równie wysoko zaawansowana w rozwoju :) Nie popadajmy w absurd… Może mój post brzmi szowinistycznie ale tylko brzmi…

cmok

[Willy]

P.S.
Wytłumacz mi przy okazji co to oznacza „Kazią Szczuką” bo mnie zainteresowało ale nie bardzo to czuję.

Kazia Szczuka to okropne babsko co prowadzi teleturniej "Najsłabsze ogniwo"

[kaem]