Acha i gorąco polecam adaptacje filmową z 1986 r ze swietną obsadą (główna role grał Sean Connery), film ten naprawde oddaje klimat tej ksiązki. Polecam.
Ba, ja też ;]maartynka pisze:Harrym Potterem tez nie gardze
Jesteś kolejną osobą, która zachwyca się tą książką! :) Chyba w końcu sięgnę po nią, jak tylko przeczytam resztą zaplanowych...thewiz pisze:Calkiem niedawno natknelam sie na Imie rozy Umberto Eco. Zawsze chcialam przeczytac ta pozycje,ale nigdy nie mialam okazji.
A to taka ciekawostka: 9.02.2006 r. zacznie się ukazywać kolejna seria "Gazety Wyborczej", tym razem z 30 filmami wszech czasów. Pierwszy to właśnie "Imię róży" - dostępny do gazety razem z książką w cenie 27 PLN + 2,50 PLN za "Gazetą Wyborczą". I podobno niedawno w kanale Ale Kino! leciał - może będą powtórki?Fanka MJ pisze:Acha i gorąco polecam adaptacje filmową z 1986 r ze swietną obsadą (główna role grał Sean Connery), film ten naprawde oddaje klimat tej ksiązki.
mam i pisze egzamin z tych głupot 
wiec na razie to moje ulubione pozycje literatury :/
Jeśli już jesteśmy przy Paulo Cohelo to moim zdaniem najlepszą jego książką jest "Weronika postanawia umrzeć", niesamowita pozycja. Generalnie zaczyna się od tego, że dziewczyna chce popełnić samobójstwo, nie udaje jej się i zostaje umieszczona w szpitalu psychiatrycznym. Tam lekarz mówi jej, że ma wadę serca, w wyniku której w każdej chwili może umrzeć. Powoduje to, że w dziewczynie puszczają wszelkie dotychczasowe blokady, dodam jeszcze, że zakochuje się w facecie chorym na schizofrenie... Więcej nie zdradze, i tak już za dużo powiedziałam...SUNrise pisze:O swojej prywatnej biblioteczce, czyli o tym co mam na półkach w domu pisać nie będę, bo by się ludzie niektórymi pozycjami zdziwili /=D/.
Ale... co czytam aktualnie. Wzięło mnie na Paula Coelho. Brazylijski pisarz, poza tym kompozytor muzyki, autor tekstów, scenarzysta, dyrektor teatru, dziennikarz i doradca UNESCO w jednym. Tak tak, to ten gość od słynnego "Alchemika" - piękna książka. Teraz czytam "Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam", a w kolejce jest "Piąta góra".
Ogólnie polecam wszystko co ten człowiek napisał, a są to piękne rzeczy, o odkrywaniu samego siebie lub inaczej mówiąc o podróży w głąb samego siebie.
[edit:] dopiero teraz przejrzałam cały wątek i widzę, że Paris już wcześniej też wspominała o Coelho, a to znaczy, że popularny jest, to dobrze :]
Ogólnie ksiązki Coelho naszpikowane są tzw. życiowymi mądrościam, z którymi facet niestety w niektórych momentach po prostu przesadził... Dlatego stwierdziłam, że to nie dla mnie. Lektura "Alhemika" była jedną z najbardziej irytujących książek jakie przeczytałam, do tego czytając "Piątą górę" miałam jakieś takie wrażenie, że ja to wszystko już gdzieś widziałam... 
(mianowicie w Alhemiku). Zgadzam się, ksiązki te pełne są naprawde błyskotliwych przemyśleń, ale nagromadzonych w takiej ilości, że jest to dla mnie jakieś strasznie ciężkostrawne i czasami na granicy banału... W Weronice autor skupia się jakby bardziej na treści, tak, że często ewentualne przemyślenia nasuwają się po prostu same, są sugerowane jakby bardziej dyskretnie. Chyba rzecz gustu. Nie czytałam wszystkich pozycji Coelho, nie wiem, może znalazłabym jeszcze jedną książke, która zachwyciła mnie tak bardzo jak "Weronika...", ale to kiedyś, jak będe miała więcej czasu... I nic w tym dziwnego bo raz: wszystkie jego książki mówią o tym, żeby żyć własnym życiem, a nie takim, jakie narzucają nam inni. W każdej mówi, że nic na świecie nie zdarza się przypadkiem, i że jeśli się tylko odważymy to będziemy panami swojego losu. A dwa: wszystkie są autobiograficzne bądź po części autobiograficzne. A skoro pisze książki poniekąd o sobie, stąd właśnie są w nich elementy, które je łączą. Co do tych "mądrości". On przez swoje książki niczego nie uczy... jedyne co robi to dzieli się z czytelnikami własnymi wewnętrznymi poszukiwaniami i własnymi doświadczeniami i to jest obecne we wszystkich jego książkach.la_licorne pisze:Lektura "Alhemika" była jedną z najbardziej irytujących książek jakie przeczytałam, do tego czytając "Piątą górę" miałam jakieś takie wrażenie, że ja to wszystko już gdzieś widziałam...
hmmm, może zacytuję samego Coelho. "Czytanie mich książek to trochę jakby stosunek płciowy. Czasem trzeba zaakceptować fakt, że nie ma się orgazmu, natychmiast trzeba odłożyć go do jutra. I właśnie tak może się zdarzyć z tą książką". (mówiąc "z tą książką" miał wtedy na myśli "Weronikę...", ale zapewne tyczy się to również "Alchemika")."Alhemika" była jedną z najbardziej irytujących książek jakie przeczytałam
A tak serio, wielu twierdzi, że książki Coelho mają jakąś głębie, potrafiącą całkowicie zmienić życie człowieka. Podobno są błyskotliwe i na długo zapadają w pamięć. Jeśli chodzi o Alchemika, bo przeczytałam go jako pierwszego, nie byłam w stanie znaleźć niczego takiego... Rzeczy o których pisze są może ważne, prawdziwe ale dlaczego przedstawione w w taki banalny sposób? Wszystko jest przedstawione od razu, na talerzu, nie ma miejsca na przemyślenia, na możliwość dojścia do czegoś samemu. Większa część tej książki to morał, morał i pouczenia. Może i ta książka niczego dosłownie nie uczy, ale jednak wiele sugeruje... Te mądrości, z którymi się zresztą zgadzam, zdominowały treść książki, bohaterów, wszystko jest im podporządkowane, nawet jeśli te elementy miałaby na tym ucierpieć... I tak jest chociażby z "Piątą Górą". Wole jednak, kiedy zrobione jest to bardziej subtelne. Lektura jest przyjemna, fakt, ale nie wywarła na mnie tak dużego wrażenia, jakby się wydawało wywrzeć powinna. To rozczarowujące, może gdyby nie ta cała otoczka wokół książki, odebrałabym ją zupełnie inaczej... To stąd moja irytacja, spodziewałam się po tej książce za dużo. Wracając do "Piątej Góry" ja nie mam nic przeciwko motywom autobiograficznym, może nie były one dla mnie tak czytelne bo nigdy jakoś nie zagłębiałam się w biografie autora, ale chodzi o to, że te "mądrości", sentencje, jakkolwiek to nazwać powielają się, jedyne co się zmienia to historyjka, jak zwykle bezwzględnie im podporządkowana. I nie zrozum mnie źle, idee autora są piękne ale zakładając, że sięgne teraz po najnowszą jego książke, to ta sytuacja stanie się po prostu nie do zniesienia, dostane nową historyjke oprawioną w te same prawdy co wcześniej...No cóż, jeszcze się taki nie urodził co by wszystkim dogodził. Jedni odnajdują to "coś" w książkach Coelha inni nie i zapewne tak już zawsze pozostanie.la_licorne pisze:Rzeczy o których pisze są może ważne, prawdziwe ale dlaczego przedstawione w w taki banalny sposób?
Właśnie. Najczęściej w tym tkwi problem. A dlaczego? Bo niektórzy ludzie oczekują, że ktoś przyjdzie, kopnie ich w tyłek, a później jeszcze wskaże jak mają żyć. Wtedy byliby bardzo szczęśliwi. A tu przychodzi taki Coelho i zamiast opowiadać o rzeczach "nadzwyczajnych", pisze, że szczęście można znaleźć nawet w najmniejszym ziarenku pustynnego piasku. Proste, banalne, ale jakże prawdziwe. Jednak ludzie pytają co w tym zachwycającego? Może dla niektórych ludzi, to co pisze jest zbyt proste, zbyt naiwne, zbyt banalne, a ludzie mają już tak "zakodowane", że często odrzucają to, co jest bezpośrednie, łatwe w odbiorze. Coelho pisze tak, jak czuje i co czuje. I właśnie za to ludzie jego książki lubią. Nie chce nikogo nauczać. W "Alchemiku" nie wymyślił niczego nowego, lecz pisze o rzeczach, prawdach które wydają nam się dobrze znane, ale o których jednak często zapominamy w życiu codziennym, stąd też ta książka nie ma na celu powiedzieć nam o rzeczach o których nie wiemy. Ona ma na celu OŻYWIĆ na nowo w ludziach to, o czym już wcześniej wiedzieli, ale dlatego, że było to takie proste, to o tym zapomnieli. I przez to właśnie jego książki są fascynujące, DAJĄ do myślenia, sprawiają, że ludzie czytając je zaczynają się nad "czymś" zastanawiać. Tak samo jak w przypadku "Małego Księcia" Antoine de Saint-Exupery. No, ale z drugiej strony dla innych jak w Twoim przypadku są irytujące, bo są tak banalne. Dla mnie piękno tkwi w prostocie, w życiu codziennym, w tym piasku po którym chodzę. Żeby się czymś zachwycać nie potrzebuję czytać o niesłychanych rzeczach, filozoficznych mądrościach. A Coelho nie uważa się za mądrzejszego od swojego czytelnika, za jakiegoś mistrza, guru czy kogoś w tym rodzaju, on opowiada o ważnych rzeczach w prosty sposób, dlatego trafia do tak wielu ludzi.ale dlaczego przedstawione w w taki banalny sposób?
