insomniaf a Ja też nie napisałam, że poczułam,że to źle, chciałam tak trochę wytłumaczyć i podziękować bo nie umiem za bardzo dziękować.
słowa są dla mnie czasami zbyt powycierane przez to co przeżyłam w dzieciństwie, może dlatego zamiast żyć muszę zaczynać wszystko od nowa
:)
dziś mam nastrój na tylko takie pisanie , więc z góry przepraszam, pewnie jest na miejsce gdzieś w Hyde Parku, jakby co to wkeljeę tu coś jeszcze jesli dziś napiszę
bo akurat to takie przerywniki, kąpię syna, który teraz się bawi w wannie, później może jak pójdzie spać to zagoszczę tutaj na dłużej.
wiersze ....
Czasami zostaje już tylko cisza na Nowy Rok gdy już wszystko się powiedziało. Ale zaczynam mówić o szczęściu to najważniejsze. Tutaj: http://www.autismlowcarbdiet.pl
-
insomniaof
- Posty: 793
- Rejestracja: ndz, 29 mar 2009, 11:12
- Lokalizacja: Neverland
Do poprawy wiem...
***
Przechodnie z pustymi oczami pozbawionymi wspomnień
szurają nogami o architekturze ideałów.
Spogląda jeden z bezimiennych
na rynsztok niespełnionych marzeń.
Na leżącą, tak bezinteresowną, duszę,
która wyciąga rękę, by znaleźć mieszkanie.
Patrzy tęsknie, upokorzona bezradnością.
A skorupa ludzkiego ciała,
odchodzi z dumnie podniesioną głową,
że oto cielesność wygrała.
A dusza z cicha łka,
przeszywana dreszczami żalu,
że ogłoszono jej upadek.
***
Przechodnie z pustymi oczami pozbawionymi wspomnień
szurają nogami o architekturze ideałów.
Spogląda jeden z bezimiennych
na rynsztok niespełnionych marzeń.
Na leżącą, tak bezinteresowną, duszę,
która wyciąga rękę, by znaleźć mieszkanie.
Patrzy tęsknie, upokorzona bezradnością.
A skorupa ludzkiego ciała,
odchodzi z dumnie podniesioną głową,
że oto cielesność wygrała.
A dusza z cicha łka,
przeszywana dreszczami żalu,
że ogłoszono jej upadek.
-
EternallyLive
- Posty: 245
- Rejestracja: czw, 22 paź 2009, 23:03
- Lokalizacja: From awake truth
rzadko to robię a raczej w ogóle .
kiedyś ktoś mi powiedział, że można coś zawrzeć jeśli słowa się skróci, powie mnie dosłownie, w końcu piszemy nie pamiętnik tylko dołączamy do swoich uczuć przeżycia innych, jakbyśmy pili kawę ale zaparzoną w filtrze do kawy na którym zostały fusy.
np. w ostatnim wersie dla mnie może być też tak:
A dusza z cicha łka,
przeszywana dreszczami żalu,
ogłoszono jej upadek.
albo chyba? mogłoby być z myślnikiem?
ale dopiero od niedawna odkrywam ,że muszę trochę poczytać o technice pisania, co oznacza myślnik a co opuszczenie np. "że" i tym podobne. Kiedyś nawet nie czytałam poezji bo się bałam, że nie napiszę nic swojego. Ale już mam trochę odwagi mimo,że nadal nie zapiszę się nigdzie by ktoś profesjonalnie mnie oceniał bo nie o to mi chodzi, ale może trochę warsztatu pomoże mi lepiej wyrażać myśli?
Czytając wiersze Szymborskiej uderzyło mnie ile słów nie znałam albo iloma słowami bliskoznacznymi można wyrazić jedną myśl:
Słucham polskich piosenek z dobrymi tekstami (wg mnie) i np. bajm mnie zaskakuje jak można w jednym wersie wyrazić 4 różnymi słowa pewną ideę:
fragment tekstu piosenki: "Ucz, się, ucz"
"W małym palcu miałeś
Wszystkie reguły
Lektury, broszury, struktury"
Mając 32 lata, i pisząc sama z siebie od ponad 10 z krótka przerwą sama dojrzałam do czegoś by coś więcej zobaczyć. Pozdrawiam.
kiedyś ktoś mi powiedział, że można coś zawrzeć jeśli słowa się skróci, powie mnie dosłownie, w końcu piszemy nie pamiętnik tylko dołączamy do swoich uczuć przeżycia innych, jakbyśmy pili kawę ale zaparzoną w filtrze do kawy na którym zostały fusy.
np. w ostatnim wersie dla mnie może być też tak:
A dusza z cicha łka,
przeszywana dreszczami żalu,
ogłoszono jej upadek.
albo chyba? mogłoby być z myślnikiem?
ale dopiero od niedawna odkrywam ,że muszę trochę poczytać o technice pisania, co oznacza myślnik a co opuszczenie np. "że" i tym podobne. Kiedyś nawet nie czytałam poezji bo się bałam, że nie napiszę nic swojego. Ale już mam trochę odwagi mimo,że nadal nie zapiszę się nigdzie by ktoś profesjonalnie mnie oceniał bo nie o to mi chodzi, ale może trochę warsztatu pomoże mi lepiej wyrażać myśli?
Czytając wiersze Szymborskiej uderzyło mnie ile słów nie znałam albo iloma słowami bliskoznacznymi można wyrazić jedną myśl:
Słucham polskich piosenek z dobrymi tekstami (wg mnie) i np. bajm mnie zaskakuje jak można w jednym wersie wyrazić 4 różnymi słowa pewną ideę:
fragment tekstu piosenki: "Ucz, się, ucz"
"W małym palcu miałeś
Wszystkie reguły
Lektury, broszury, struktury"
Mając 32 lata, i pisząc sama z siebie od ponad 10 z krótka przerwą sama dojrzałam do czegoś by coś więcej zobaczyć. Pozdrawiam.
Czasami zostaje już tylko cisza na Nowy Rok gdy już wszystko się powiedziało. Ale zaczynam mówić o szczęściu to najważniejsze. Tutaj: http://www.autismlowcarbdiet.pl
-
insomniaof
- Posty: 793
- Rejestracja: ndz, 29 mar 2009, 11:12
- Lokalizacja: Neverland
jeszcze raz dziękuję.-
insomniaof
- Posty: 793
- Rejestracja: ndz, 29 mar 2009, 11:12
- Lokalizacja: Neverland
takie coś, które nawet nie wiem jak powstało
Przyjacielu...
Szukając pośród głębin smutku,
znalazłem kogoś, jakby mojego przyjaciela.
Zatopionego w sadzy rozpaczy,
ale wciąż trzeźwego, przytomnie trwającego.
Powiedzieliście, że mam walczyć do końca, walczyłem,
żyć, gdy nie sposób otworzyć oczu, żyłem.
Ale czy będziecie tam, gdzie moja dusza,
by podtrzymać walące się ruiny dzieciństwa?
Naucz mnie człowieku nieznany
kochać wschód słońca, gdy pogrążony jestem w śnie.
Zaprowadziliście mnie w czarną otchłań
i w serca gwiazd spadających.
Dlaczego nic nie mówisz przyjacielu mój?
Tak wiernie trwasz przy moim boku,
kiedy inni odchodzą jak złe wspomnienia.
Jestem tylko człowiekiem, przyjacielu...
Płaczę, gdy mnie zasmucono,
śmieję się, jeśli znajdę dobry powód,
płonę wściekłością widząc krzywdę niewinnych.
Wierzysz w to, prawda?
Oni nie wierzą...
Przyjacielu...
Szukając pośród głębin smutku,
znalazłem kogoś, jakby mojego przyjaciela.
Zatopionego w sadzy rozpaczy,
ale wciąż trzeźwego, przytomnie trwającego.
Powiedzieliście, że mam walczyć do końca, walczyłem,
żyć, gdy nie sposób otworzyć oczu, żyłem.
Ale czy będziecie tam, gdzie moja dusza,
by podtrzymać walące się ruiny dzieciństwa?
Naucz mnie człowieku nieznany
kochać wschód słońca, gdy pogrążony jestem w śnie.
Zaprowadziliście mnie w czarną otchłań
i w serca gwiazd spadających.
Dlaczego nic nie mówisz przyjacielu mój?
Tak wiernie trwasz przy moim boku,
kiedy inni odchodzą jak złe wspomnienia.
Jestem tylko człowiekiem, przyjacielu...
Płaczę, gdy mnie zasmucono,
śmieję się, jeśli znajdę dobry powód,
płonę wściekłością widząc krzywdę niewinnych.
Wierzysz w to, prawda?
Oni nie wierzą...
-
EternallyLive
- Posty: 245
- Rejestracja: czw, 22 paź 2009, 23:03
- Lokalizacja: From awake truth
-
insomniaof
- Posty: 793
- Rejestracja: ndz, 29 mar 2009, 11:12
- Lokalizacja: Neverland
jejku, bardzo wam dziękuję dziewczyny 
z tych nie jestem specjalnie zadowolona - pewnie dlatego, że pisane pod presją.
Zimowe uczucie
Zapach mrozu styczniowego
zaplątany pośród twych włosów.
Rumieniec delikatny,
dlaczego spowija twe oblicze?
Wiatr go przywiódł zimowy,
a może jest powód inny, dla mnie ukryty?
Czy twój głos tak głęboki był zawsze,
tak bardzo przywołujący na myśl dzwonki?
Błąkający się uśmiech w kącikach
ust niezdecydowanych wciąż.
Oczy błądzą dokoła szukając celu,
śpieszysz się wciąż do marzeń?
Pośród ciszy, bielą spowitej,
cudownie szeptać uczuciom.
Daleko jeszcze do miłości?
Muśnięcie dłoni twej,
wybucha tysiącem słów,
których wypowiedzieć nie sposób.
I znów te tęcze roześmiane
odbijające się rykoszetem w twym spojrzeniu.
Mleczna skóra tak znajoma,
jak marmur na mym sercu wylany.
Czy będzie towarzyszyć mi
pośród łąk wiosennych?
Ale dlaczego zbliżasz swe usta
ku moim uszom spragnionym słów?
Zachody słońca zachowane
idealną repliką we włosach twych.
Cicho wymruczane słowa, dreszczem przywitane:
"Będziesz moją wiecznością?"
Spotkanie
Muśnięcie szeptającego materiału,
spojrzenie ku nieznanemu, które jak
niebo nocne co wtopione
w mleczną drogę
rozbłyska spadającymi gwiazdami.
Niewinne uprzejmości,
zaklęte w słowach fascynacje,
tkane nićmi złoto-czerwonymi.
Plątanie więzi nierozerwalnej
z uśmiechu, dźwięku, dotyku.
Hipnotyczne działanie brzmienia
bezdennego oceanu uczuć,
który rozszalały pieni swe mroczne grzbiety.
Przekazywanie delikatne barw,
od bieli dziecięcej do płomieni piekielnych.
Szukanie, co skończyło się
jeszcze przed rozpoczęciem.
Zatopieni w syropie słodkich chwil,
zamknięci w szklanym świecie namiętności,
pośród westchnienia odchodzimy w miłość.
z tych nie jestem specjalnie zadowolona - pewnie dlatego, że pisane pod presją.
Zimowe uczucie
Zapach mrozu styczniowego
zaplątany pośród twych włosów.
Rumieniec delikatny,
dlaczego spowija twe oblicze?
Wiatr go przywiódł zimowy,
a może jest powód inny, dla mnie ukryty?
Czy twój głos tak głęboki był zawsze,
tak bardzo przywołujący na myśl dzwonki?
Błąkający się uśmiech w kącikach
ust niezdecydowanych wciąż.
Oczy błądzą dokoła szukając celu,
śpieszysz się wciąż do marzeń?
Pośród ciszy, bielą spowitej,
cudownie szeptać uczuciom.
Daleko jeszcze do miłości?
Muśnięcie dłoni twej,
wybucha tysiącem słów,
których wypowiedzieć nie sposób.
I znów te tęcze roześmiane
odbijające się rykoszetem w twym spojrzeniu.
Mleczna skóra tak znajoma,
jak marmur na mym sercu wylany.
Czy będzie towarzyszyć mi
pośród łąk wiosennych?
Ale dlaczego zbliżasz swe usta
ku moim uszom spragnionym słów?
Zachody słońca zachowane
idealną repliką we włosach twych.
Cicho wymruczane słowa, dreszczem przywitane:
"Będziesz moją wiecznością?"
Spotkanie
Muśnięcie szeptającego materiału,
spojrzenie ku nieznanemu, które jak
niebo nocne co wtopione
w mleczną drogę
rozbłyska spadającymi gwiazdami.
Niewinne uprzejmości,
zaklęte w słowach fascynacje,
tkane nićmi złoto-czerwonymi.
Plątanie więzi nierozerwalnej
z uśmiechu, dźwięku, dotyku.
Hipnotyczne działanie brzmienia
bezdennego oceanu uczuć,
który rozszalały pieni swe mroczne grzbiety.
Przekazywanie delikatne barw,
od bieli dziecięcej do płomieni piekielnych.
Szukanie, co skończyło się
jeszcze przed rozpoczęciem.
Zatopieni w syropie słodkich chwil,
zamknięci w szklanym świecie namiętności,
pośród westchnienia odchodzimy w miłość.
"Zimowe uczucie" - wiersz zupełnie nie w moim stylu. Bardzo nie lubię takich bajecznych opisów, wolę coś bardzo skomplikowanego do interpretacji. Szczerze mówiąc - nie podoba mi się, choć muszę przyznać, że potrafisz ładnie dobrać wyrazy.
Drugi wiersz... hmm... lepszy. Cóż mogę więcej napisać?
Czekam na inne wiersze ;d
Drugi wiersz... hmm... lepszy. Cóż mogę więcej napisać?
Czekam na inne wiersze ;d
Sygnaturka i avek wykonane przez Pointrox. Dziękuję ;]
'But if Rooselvelt was livin' he wouldn't let this be, no, no!' (Michael Jackson; They don't care about us)
-
insomniaof
- Posty: 793
- Rejestracja: ndz, 29 mar 2009, 11:12
- Lokalizacja: Neverland
utwór bardzo nietypowy, bowiem stworzony z EternallyLive z podziałem na role [dziękuję za pomoc kochana ]
W zorzy
- Czyjeż to oczy zza chmur samotności?
- Spoglądają tu czy w zaświaty już?
- Nie wiem, na świat cały chyba
- Ciekawa sprawa, czuję, że wprost na nas
- Ach, tak? Więc dlaczego?
- Nie żartuj, przecież wiesz dobrze
- Ten wzrok niezbadany, jak zapach przestworza
- Wydaje się, że ciąć powietrze tak subtelnie
- Niczym orientu zapach o zmroku
- Czujesz ten dotyk opiekuńczości na ramieniu, niewidzialne palce głaszczące serca?
- Tak, duszę oplata
- Odnoszę wrażenie, że znów jak niewolnica w swoim ciele tkwie, a ty?
- Tak, bezradna, w okowach pragnienia
- Dotknąć raz mroczne liny myśli.
- W bezruchu zastygnąć, wśród rozpatrzenia.
- Przesiąknąć ideami nieznanymi, co kłębią sie w głębi.
- Jak czasów bezmiernych zapisane ślady.
- Kroczył po nich samotnie czyż tak?
- Bez duszy własnej, cierpieniem spętanej.
- Ludzie zazdrośnie trzymali swe, by nie uciekły do niego.
- On sam dawał światu ostatnie resztki siebie.
- Każdy ma po trochu jego w sobie.
I kwitnie jego kwiat na naszych marzeniach, jak potężna podstawa podtrzymując.
- Życie, życie z oczu Jego płynie.
- Miłość rozpryskuje na ziemi wśród nas.
- W poświacie nadziei, wśród zorzy wiecznej wiary.
- Ukrywa się tam duch jego nieśmiały.
- Tak wielce niewinny, a piękny zarazem.
- Szukając swojej duszy, znalazł inne, zwracając właścicielom
- Żył wiarą w istnienie, gdzież ono prawdziwe?
- W nas głeboko zakorzenione od wieków zapomniane i potepione wbrew naturze.
- Zkrwawione, bez litości stłamszone.
- Upchnięte w zakamarek szuflady 'staromodne'.
- Przez laty opuszczone, w uśmiechu stracenia.
- Pobłażliwie posprzątane i odizolowane.
- Bez cienia spojrzenia, gdzież ono prawdziwe?
- Westchnienie, które w noc się przemienia
- Tak ciemną, a w jasne gwiazdy splecioną.
- Niebo co wtopione w drogę mleczną przyobleka się w oczy jego.
- Srebrzyście promienne zatrzymują czas.
- Wokół wiruje księżycowy pył, skąd się wziął?
- Z serca Jego...
- Jak pięknie musi być tam w środku...
- Ciekawe...
- Zamarzyłam o połyskliwych zamkach i schodach marmurowych, co jak ścieżka do jego duszy prowadzą.
- O drodze nierozproszonej, jedynej, z łez Jego stworzonej.
- Prowadź ku czystemu miejscu spoczynku, gdzie teraz nie ma wartości większej niż wczoraj.
- Od złudnej rzeczywistości ku prawdziwej zjawie prowadź.
- Przyoblecze w marzenia skrywane.
- Tak skrzętnie onieśmielane, bez szansy spełnienia.
- Teraz z odwagą maszerują placem realności.
- W orszaku dążenia, nieuniknionego wyzwolenia.
Tak z martwych powstałe, jedynym wyznaniem.
- Szeptanym na ucho skrycie,
skrępowanym pozwalać przemawiać uczuciom.
- Chodźmy już, zniknął, rozpływając się w marzeniu sennym.
- Tak szybko zgaszony, jakoby nie powstał nigdy.
- Będę tęsknić za oczami wypełnionymi po brzegi ideami lepszego świata.
- Przez łzy splatać wspomnienia tych chwil jakby prawdziwych.
- Sen spełnić się mógł w rzeczywistości, a pozostawił smak żalu w sercu.
- Rozżarzył pragnienia, zostawił stracenie.
- Zdmuchnijmy tę świecę oczekiwania razem.
- W palcach stuloną, zostanie wspomnieniem.
- Lecz gdzie jego początek, a gdzie koniec? Czy może horyzont jego nieznany?
- o, Zapomniany! Bezkreśnie istnienia swoje roztacza.
- Rykoszetem odbijane o kant człowieczeństwa.
- Lecz nie są nim, spełnionym, czymś więcej.
- Co nie sposób wziąć w objęcia logiczne.
- Utulić-już nigdy.
- Ukołysać w kolebce dzieciństwa.
- W bezpiecznym wolności cichym słowie.
- Jasności nieznanej nikomu prócz niego.
- Gdy zaśnie, w rozkoszy marzenia, przyszłego spełnienia,
ucałuj duszę skruszoną, na odkrycie wciąż czekającą.
- Być może otworzy oczy zmęczone wędrówką
i uśmiechnie się ostatni raz, tak jak kiedyś
zmieniając w pył złość kłębiącą się wśród bezimiennych.
Północ wybija już, czas na powrót...
- Tak, chodźmy, zostawmy Mu chociaż kroplę istnienia.
- Miejmy nadzieję, że nikt jej nie wypije.
- On sam ją przygarnie, samotność sie skończy...
- Żegnaj nasz przyjacielu, spotkany niespodziewanie
pozostań na zawsze żywy we wspomnieniu...
] W zorzy
- Czyjeż to oczy zza chmur samotności?
- Spoglądają tu czy w zaświaty już?
- Nie wiem, na świat cały chyba
- Ciekawa sprawa, czuję, że wprost na nas
- Ach, tak? Więc dlaczego?
- Nie żartuj, przecież wiesz dobrze
- Ten wzrok niezbadany, jak zapach przestworza
- Wydaje się, że ciąć powietrze tak subtelnie
- Niczym orientu zapach o zmroku
- Czujesz ten dotyk opiekuńczości na ramieniu, niewidzialne palce głaszczące serca?
- Tak, duszę oplata
- Odnoszę wrażenie, że znów jak niewolnica w swoim ciele tkwie, a ty?
- Tak, bezradna, w okowach pragnienia
- Dotknąć raz mroczne liny myśli.
- W bezruchu zastygnąć, wśród rozpatrzenia.
- Przesiąknąć ideami nieznanymi, co kłębią sie w głębi.
- Jak czasów bezmiernych zapisane ślady.
- Kroczył po nich samotnie czyż tak?
- Bez duszy własnej, cierpieniem spętanej.
- Ludzie zazdrośnie trzymali swe, by nie uciekły do niego.
- On sam dawał światu ostatnie resztki siebie.
- Każdy ma po trochu jego w sobie.
I kwitnie jego kwiat na naszych marzeniach, jak potężna podstawa podtrzymując.
- Życie, życie z oczu Jego płynie.
- Miłość rozpryskuje na ziemi wśród nas.
- W poświacie nadziei, wśród zorzy wiecznej wiary.
- Ukrywa się tam duch jego nieśmiały.
- Tak wielce niewinny, a piękny zarazem.
- Szukając swojej duszy, znalazł inne, zwracając właścicielom
- Żył wiarą w istnienie, gdzież ono prawdziwe?
- W nas głeboko zakorzenione od wieków zapomniane i potepione wbrew naturze.
- Zkrwawione, bez litości stłamszone.
- Upchnięte w zakamarek szuflady 'staromodne'.
- Przez laty opuszczone, w uśmiechu stracenia.
- Pobłażliwie posprzątane i odizolowane.
- Bez cienia spojrzenia, gdzież ono prawdziwe?
- Westchnienie, które w noc się przemienia
- Tak ciemną, a w jasne gwiazdy splecioną.
- Niebo co wtopione w drogę mleczną przyobleka się w oczy jego.
- Srebrzyście promienne zatrzymują czas.
- Wokół wiruje księżycowy pył, skąd się wziął?
- Z serca Jego...
- Jak pięknie musi być tam w środku...
- Ciekawe...
- Zamarzyłam o połyskliwych zamkach i schodach marmurowych, co jak ścieżka do jego duszy prowadzą.
- O drodze nierozproszonej, jedynej, z łez Jego stworzonej.
- Prowadź ku czystemu miejscu spoczynku, gdzie teraz nie ma wartości większej niż wczoraj.
- Od złudnej rzeczywistości ku prawdziwej zjawie prowadź.
- Przyoblecze w marzenia skrywane.
- Tak skrzętnie onieśmielane, bez szansy spełnienia.
- Teraz z odwagą maszerują placem realności.
- W orszaku dążenia, nieuniknionego wyzwolenia.
Tak z martwych powstałe, jedynym wyznaniem.
- Szeptanym na ucho skrycie,
skrępowanym pozwalać przemawiać uczuciom.
- Chodźmy już, zniknął, rozpływając się w marzeniu sennym.
- Tak szybko zgaszony, jakoby nie powstał nigdy.
- Będę tęsknić za oczami wypełnionymi po brzegi ideami lepszego świata.
- Przez łzy splatać wspomnienia tych chwil jakby prawdziwych.
- Sen spełnić się mógł w rzeczywistości, a pozostawił smak żalu w sercu.
- Rozżarzył pragnienia, zostawił stracenie.
- Zdmuchnijmy tę świecę oczekiwania razem.
- W palcach stuloną, zostanie wspomnieniem.
- Lecz gdzie jego początek, a gdzie koniec? Czy może horyzont jego nieznany?
- o, Zapomniany! Bezkreśnie istnienia swoje roztacza.
- Rykoszetem odbijane o kant człowieczeństwa.
- Lecz nie są nim, spełnionym, czymś więcej.
- Co nie sposób wziąć w objęcia logiczne.
- Utulić-już nigdy.
- Ukołysać w kolebce dzieciństwa.
- W bezpiecznym wolności cichym słowie.
- Jasności nieznanej nikomu prócz niego.
- Gdy zaśnie, w rozkoszy marzenia, przyszłego spełnienia,
ucałuj duszę skruszoną, na odkrycie wciąż czekającą.
- Być może otworzy oczy zmęczone wędrówką
i uśmiechnie się ostatni raz, tak jak kiedyś
zmieniając w pył złość kłębiącą się wśród bezimiennych.
Północ wybija już, czas na powrót...
- Tak, chodźmy, zostawmy Mu chociaż kroplę istnienia.
- Miejmy nadzieję, że nikt jej nie wypije.
- On sam ją przygarnie, samotność sie skończy...
- Żegnaj nasz przyjacielu, spotkany niespodziewanie
pozostań na zawsze żywy we wspomnieniu...
-
EternallyLive
- Posty: 245
- Rejestracja: czw, 22 paź 2009, 23:03
- Lokalizacja: From awake truth
-
insomniaof
- Posty: 793
- Rejestracja: ndz, 29 mar 2009, 11:12
- Lokalizacja: Neverland
kompletnie mi się nie podobają, ale może wy jesteście innego zdania
My
Zawieszeni pośród ziemi, nieba
kiedy ty szybując, wzbijasz się wyżej.
Podziwiam grację twych myśli z powierzchni,
zaspokojona spokojem świata.
Zbudowana z wody,
gdy ty w ogniu powołany do życia.
Połączeni specyfiką ludzkich przeciwieństw,
namiętnością płynącą z powszechności.
Zmęczony cudownymi zorzami pragnie ń,
wracasz w noc, ku znanemu.
Wciąż powtarzając kwestie z dramatów,
wymyślonych na poczekaniu złudzeń.
Wracasz ku mnie…
Zagubienie
Zagubiona gdzieś pomiędzy
mrokiem prawdy i pięknem kłamstw.
Szukam cię,
wodząc przeźroczystymi palcami na oślep.
Staram się przypomnieć
dźwięk głosu, gdy byłeś szczęśliwy,
barwę oczu, kiedy przepraszałeś za złe
widok uśmiechu witającego mnie co dzień.
Wciąż pamiętam te
tęcze odbite w spojrzeniu pełnym miłości,
ognie, które tańczyły na twych włosach w słońcu,
elektryczne wyładowania w dotyku.
Zostawiłam swe ciało
bezpieczne w twoich objęciach daleko.
Sama mierząc się
z pojmowaniem wartości uczuć.
My
Zawieszeni pośród ziemi, nieba
kiedy ty szybując, wzbijasz się wyżej.
Podziwiam grację twych myśli z powierzchni,
zaspokojona spokojem świata.
Zbudowana z wody,
gdy ty w ogniu powołany do życia.
Połączeni specyfiką ludzkich przeciwieństw,
namiętnością płynącą z powszechności.
Zmęczony cudownymi zorzami pragnie ń,
wracasz w noc, ku znanemu.
Wciąż powtarzając kwestie z dramatów,
wymyślonych na poczekaniu złudzeń.
Wracasz ku mnie…
Zagubienie
Zagubiona gdzieś pomiędzy
mrokiem prawdy i pięknem kłamstw.
Szukam cię,
wodząc przeźroczystymi palcami na oślep.
Staram się przypomnieć
dźwięk głosu, gdy byłeś szczęśliwy,
barwę oczu, kiedy przepraszałeś za złe
widok uśmiechu witającego mnie co dzień.
Wciąż pamiętam te
tęcze odbite w spojrzeniu pełnym miłości,
ognie, które tańczyły na twych włosach w słońcu,
elektryczne wyładowania w dotyku.
Zostawiłam swe ciało
bezpieczne w twoich objęciach daleko.
Sama mierząc się
z pojmowaniem wartości uczuć.
Ostatnio zmieniony czw, 18 lut 2010, 18:29 przez insomniaof, łącznie zmieniany 1 raz.
