DIANA ROSS PRESENTS THE JACKSON 5
Premiera: 18 grudnia 1969 r. (USA), marzec 1970 r. (UK)
Sprzedaż: ok. 5 mln (w U.S.A. - 4 mln) - #6 US, #2 US R&B, #16 UK
1. Zip A Dee Doo Dah (Ray Gilbert, Allie Wrubel; cover utworu z filmu Disneya, Song of the South) - 3:17
* 2. Nobody (The Corporation) - 2:53
* 3. I Want You Back (The Corporation) - 3:03
4. Can't You Remember (Thom Bell, William Hart; cover The Delfonic) - 3:10
5. Standing In The Shadows Of Love (Holland-Dozier-Holland; cover zespołu The Four Tops) - 4:05
* 6. You've Changed (Gordon Keith) - 3:16
7. My Cherie Amour (Stevie Wonder, Sylvia Moy, Hank Cosby; wersja pierwotna pojawiła się na albumie pierwszego) - 3:44
8. Who's Lovin' You (Smokey Robinson; pierwotnie utwór zespołu The Miracles) - 4:05
9. Chained (Frank Wilson) - 2:54
10. (I Know) I'm Losing You (Norman Whitfield, Eddie Holland, Cornelius Grant; cover zespołu The Temptations) - 2:16
11. Stand (Sylvester Stewart; cover zespołu Sly & the Family Stone) - 2:30
12. Born To Love You (Ivy Jo Hunter, William "Mickey" Stevenson; cover zespołu The Temptations) - 2:38
* - piosenki napisane pierwotnie dla braci Jacksonów
Utwory:
1-12, z wyłączeniem 1 i 10 - śpiewa Michael
2, 3, 5, 7, 9 - 12 - śpiewa Jermaine
1, 3 - śpiewa Tito
3 - śpiewa Jackie
Piosenki nagrane podczas sesji do płyty:
To Sir, With Love
Oh, I've Been Blessed
Sunny Boy
You Can't Hurry Love
You've Really Got A Hold On Me
Twenty-Five Miles
La-la Means I Love You
Płyta nosi tytuł Diana Ross przedstawia The Jackson 5. W celach marketingowych stworzono mit, że zespół odkryła Diana, lecz za ojca ich sukcesów uznaje się Bobby Taylora i może jeszcze Gladys Knight. Uważa się się, że to oni niezależnie od siebie, rekomendowali młodych Jacksonów szefowi Motown, Berry'emu Gordy. Zespół podpisał kontrakt z wytwórnią w marcu 1969 roku.
Ze względów promocyjnych w ówczesnych czasach to Diana Ross uchodziła za tą, która odkryła zespół. Na płycie to jej wpis jako słowo wstępu pojawia się w książeczce.
Diana Ross Presents The Jackson 5 została nagrana latem 1969 roku. To debiutancka - nie licząc nagrań dla wytwórni Steeltown - płyta młodych Jacksonów. Powstała przy pomocy Bobby'ego Taylora (producent płyty) i The Corporation (wymyślono taką nazwę, by zapobiec powtórce sytuacji z innym zespołem kompozytorów- Holland-Dozier-Holland, którzy stali się rozpoznawalni na równi z wykonawcami ich kompozycji; w zespole nie uwzględniono Bobby Taylora, pomimo że pracował też przy drugim albumie J5)- zespołu czterech osób (Berry Gordy, Freddie Perren, Alphonzo Mizell i Deke Richards) odpowiedzialnych za pisanie, produkowanie i aranżowanie piosenek dla zespołu Jackson 5; zespół stworzony specjalnie do tego celu. Album, poza kilkoma coverami klasycznych utworów z wytwórni Motown (m.in. Who's lovin' you zespołu The Miracles czy My Cherie Amour Steviego Wondera), zawiera także nowe wersje Stand! z repertuaru Sly & The Family Stone, Can you remember The Delfonics i Zip-A-Dee-Doo-Dah z disneyowskiego filmu Song of the South. Bracia ponadto dokonali ponownego nagrania utworu, który wykonali jeszcze w wytwórni Steeltown - You've Changed. Poprzednia wersja, jeszcze w 1968 r., pojawiła się na drugiej stronie pierwszego singla braci w ogóle - Big Boy.
Naturalnie, na szczególną uwagę zasługuje także - co nie będzie chyba przesadą - najbardziej rozpoznawalny szlagier grupy, I Want You Back. Utwór został napisany z myślą o Gladys Knight i nosił pierwotnie tytuł I want to be free. Gordy chciał, by I Want You Back trafiło do rąk Diany Ross, ale potem zmienił zdanie. Piosenka została napisana przez The Corporation, a zaśpiewana w przeważającej części przez Michaela. Jej premiera na małym ekranie odbyła się 18 października 1969 r. podczas programu 'The Hollywood Palace Special', gdzie bracia - poza wspomnianym inglem- wykonali także Sing a Simple Song, Can You Remember oraz There Was a Time, wspólnie z Dianą Ross oraz Sammym Davisem Jr.
Zdjęcie z występu podczas The Hollywood Palace
I Want You Back - wydany na singlu razem z balladą Who's lovin' you - trafił 31 stycznia 1970 r. w Stanach Zjednoczonych na pierwsze miejsce listy Billboard Hot 100 (utrzymywał się na topie przez 4 tygodnie), natomiast w Wielkiej Brytanii - na miejsce drugie. Singiel sprzedał się w nakładzie 6 milionów egz. i uzyskał status platynowy. W 1999 roku został wprowadzony do Rock & Roll Hall of Fame. Nic więc dziwnego, że bracia - a później także i Michael na solowych trasach koncertowych - prezentowali ten utwór niemal podczas każdego koncertu, począwszy od końca lat 60. aż do koncertów w Madison Square Garden we wrześniu 2001 r.
Piosenka znalazła się na 120. pozycji w jednym z rankingów najlepszych piosenek wg magazynu Rolling Stone. Została też uznana przez krytyków ów czasopisma za #9 najlepszą piosenkę pop wydaną po 1963 roku. Opiniotwórczy serwis Pitchwork w 2006 roku uznał I Want You Back za drugi najlepszy utwór lat 60-tych twierdząc, że refren zawiera "najprawdopodobniej najbardziej twórczą harmonię w historii muzyki pop".
W czerwcu 2009 pismo The Daily Telegraph uznało I Want You Back za najlepszą kompozycję pop w historii muzyki.
Z ciekawostek fonograficznych - istnieje aż kilka różnych wersji I want you back. W 1971 światło dzienne ujrzała szybsza wersja piosenki, z Jackiem zamiast Jermainem na wokalu, nagrana specjalnie na potrzeby komiksowego serialu o Jacksonach. W tym samym roku na albumie Goin' Back to Indiana pojawiła się jeszcze inna wersja piosenki, tym razem z wstępem samego Billa Cosby'ego i Tommy'ego Smoothersa. W 1988 roku na singlu wydano nową wersję piosenki, zremiksowaną przez Phila Hardinga: co ciekawe, weszła ona wówczas aż na 8. pozycję listy największych przebojów Wielkiej Brytanii. Istnieją ponadto liczne remiksy tej piosenki, wydawane co rusz przy okazji licznych składanek. Dwa z nich pojawiły się na albumie The Remix Suite, w 2009 roku.
Zdecydowanie do jednego z najdziwniejszych wykonywania tej piosenki należy wykonanie... Red Hot Chili Peppers.
Oh baby give me one more chance / show you that I love you
Won't you please let me / back in your heart
Oh darlin' I was blind to let you go / let you go baby
But now since I see you in his arms / I want you back!
Who's Lovin' You, cover Smokey Robinsona, w wersji Jacksonów tak wpisał się w historię muzyki, że właśnie ich interpretacja jest najbardziej rozpoznawalna i uznawana za wersję wyjściową, do której odwołują się inni wokaliści (choćby En Vogue w ich hicie Hold On).
Piosenka często była wykonywana przez braci, jeszcze przed podpisaniem kontraktu z Motown. Zespół wykonał ją też na przesłuchaniu, dla Berry'ego.
Wersja z programu Eda Sullivana jest skróconą wersją utworu.
Zip A Dee Doo Dah zespół wykonał po raz pierwszy na żywo w the Daisy club on 11 sierpnia 1969 roku, dla 300 specjalnie na tę okazję zaproszonych gości - zaproszonych przez Berry'ego Gordy. Nagrany film posłużył jako argument dla promotorów koncertowych - by zwrócili uwagę na The Jackson 5. Wersja z płyty zawiera fragment hitu zespołu Sly & The Family Stone, Sing A Simply Song.
Oryginał, pochodzący z filmu Disneya, był uhonorowany nagrodą Grammy za Piosenkę Roku.
Nobody pojawia się w kreskówce The Jackson 5ive, w odcinku Groovatron.
Can You Remember to cover Deftonics. Michael i jego bracia poznali zespół jeszcze przed rozpoczęciem kariery w Motown. "Często grywaliśmy w Chicago, w Regal Theatre i Capitol Theater"- wspomina William Hart, członek the Delfonics. "Pamiętam, jak oni (J5) nie mieli gdzie się przebrać, a myśmy mieli dużą przyczepę i w ogóle.. Oni myśleli że to miłe iż udostępniam im miejsce do przebrania. Pamiętam Michaela mówiącego: 'Dziękuję! Dziękuję! Dziękuję!'".
You've Changed w pierwszym sorcie płyty mylnie zostało opisane jako utwór pt. You've Changed Me.
(I Know) I'm Losing You zostało dołączone do promocyjnej EP w Portugalii. Oryginał The Temptations był hitem i dotarł do #8 na liście Pop i #1 R&B na liście Billboardu, a do #19 w Wlk. Brytanii.
Stand to pierwsza piosenka nagrana dla Motown. Zespół wykonał ją podczas legendarnego występu u Eda Sullivana. Piosenka pojawia się też na albumie koncertowym Goin' Back To Indiana.
Warto dodać, iż jedna z najnowszych reedycji Diana Ross Presents The Jackson 5 - wydana na jednym kompakcie z ABC - zawiera jako bonus napisany przez Bobby'ego Taylora utwór Oh, I've Been Bless'd, zarejestrowany podczas jednej z pierwszych sesji nagraniowych dla Motown. Nie jest to jednak żadna nowość fonograficzna - piosenka została wydana już w 1979 r., na składance Boogie. Inną ciekawostką fonograficzną jest pierwszy album Jacksonów z dodatkowym utworem Reach Out, I'll Be There - coverem zespołu The Four Tops, którego autorem jest Bobby Taylor. Nagranie to zostało dołączone później do wydanej w 1995 r. kompilacji Soulsation!
kaem uzupełnił, ale tylko trochęRolling Stone, 3/1970 pisze:The Jackson Five stand in the tradition of super young rock singers that goes back to Frankie Lymon and the Teenagers and, more recently. Little Stevie Wonder. Ever since the day that Frankie Lymon lied about his age to producer George Goldner and earned the right to sing lead on "Why Do Fools Fall in Love," there has been a prominent place in rock and roll for the very young, exceptional voice.
The Jackson Five range in age from 10 to 16. Michael Jackson, the magnificent lead singer, is a scant ten years old. Supplied with some good arrangements and instrumental backing from the Motown assembly line, the boys from Gary, Indiana, perform with an exuberance and flair which many of the older groups on the same label rarely achieve these days.
The hit single, "I Want You Back." sets the tone for the whole album. Here is the most energetic piece of soul music since Aretha's "Respect" A very urgent and rapid bass line supports the moaning and groaning of young Michael. The other Jackson's hold their support and give every evidence that they too can sing. A surprising sidelight of the number comes when Michael defies twenty years of jazz-blues-rock propriety and puts the EEEE back in "baby." Doesn't he know that it's pronounced "Bay bay"? His "Ooo Ooo Bay Bee" is brash to the point of subversion.
The rest of the album combines some authentically good songs with the inevitable Motown blueprint specials. "Zip A Dee Doo Dah," the same version recorded by Bob B. Soxx and the Blue Jeans in the early Sixties. comes off very well. "Stand," done first by Sly and the Family Stone, captures the rhythmic complexity and poignant message of the original. Unlike the Temptations, who are falling all over themselves trying to copy Sly Stone with bombs like "Psychedelic Shack," The Jackson Five seems capable of incorporating Stone's new directions into their sound. The disappointments come with the hack Motown standards like "Standing In the Shadow of Love" and the ridiculous "My Cherie Amour." In songs like these the whole burden rests on the glossy facade constructed by the Motown arrangers. It's a nice trick, but the question remains, why not use the same ingenuity to come up with songs of real substance?
Given any kind of decent material at all, the Jackson Five should be able to give up many years of good, tight music. Who's this "Diana Ross" anyway?
3/5
?
Gdyby to był jęk zombie albo jakiegoś ducha pewnie byłby dla mnie ciekawszy, ale taką porządną dawkę strasznych jęków zapewnia mi nieco starszy Michael w Thrillerze i w Ghosts. 
Pzdr 
Rozumiem, że ja alien, ale no.