SuperFlyB. pisze:Margareta hmmm, może różnica jest taka, że Ty patrzysz się na piosenki, ja na album w sensie totalnym (bo 1999 to taki trochę koncert). W 1999 też dostrzegam problem "za długie" (choć w przypadku "Little red..." nie do końca - D.M.S.R. i Automatic powinny być nieco krótsze).
Może moje opinia wiąze się z niekończącym się odtwarzaniem CD, ale nadal uważam, że, mimo paru wad, to album genialny.
Kurczę, może z Prince'em albo jest tak, że się zachwycasz, albo nie. W każdym razie Twoje opinie troszkę dały mi do myślenia. Idę słuchać.
Wiesz, chyba będzie trudniej mnie zaskoczyć w przypadku Prince'a bo ten element ekscentryczności i "dziwności" w jego muzyce tak naprawdę został przejęty od zespołów George'a Clintona, Parliament i Funkadelic. Z ich repertuarem jestem już nieźle obeznana dlatego jego ekscentryczność nie robi na mnie takiego wrażenia, niż mogłaby gdybym nie znała artystów działających jeszcze przed nim. Z kolei w gitarowych riffach pobrzmiewają mi dalekie echa Jimiego Hendrixa. Wokalnie brzmi dla mnie z kolei jak brat bliźniak Sly'a Stone'a. Zresztą polecam Ci zaznajomienie się z nimi; myślę, że dostrzeżesz podobieństwa. Przesłucham jutro "Controversy". Może coś mnie chwyci za serce co będzie tylko i wyłącznie jego zasługą bo jak na razie jest dla mnie bardziej konglomeratem różnych wpływów niż artystą o własnym charakterze.
Dopisek z dnia następnego (12.10):
Okay, no to lecimy z "Kontrowersyjną" płytą:
1.
Controversy - Funk oparty na syntezatorach i post - dyskotekowym rytmie. "Zrobotyzowane wokale". Dosyć charakterystyczna gitarowa fraza. W końcu nie przeszkadza długość utworu. Podoba mi się.
2.
Sexuality - Taki sobie mocno elektroniczny wstęp. Potem jest już lepiej; chwytliwa melodia, szaleństwa wokalne. Słyszę po raz kolejny wpływ P - Funku, ale znacznie mniej wyraźny, tzn. jest inspiracja, ale nie kopiowanie (i to na plus).
3.
Do Me Baby - Słyszę inspirację wolnymi erotyczno - miłosnymi piosenkami różnych soulowych artystów z poprzedniej dekady co w połączeniu z falsetowym śpiewem i nieco przerysowaną interpretacją daje efekt pastiszu. Nie wiem czy zamierzony, ale podoba mi się.
4.
Private Joy - Byłaby typową piosenka dla lat 80, gdyby nie psychodeliczne zakończenie. Melodyjna, chwytliwa.
5.
Ronnie, Talk to Russia - Najkrótszy kawałek. Ma coś w sobie i punk rocka i z Doorsów (ograny). Ciekawy efekt dają dźwięki imitujące strzały z pistoletów i wybuchy bomb.
6.
Let's Work - Znowu funk. Wbrew, tytułowi, jak wynika z tekstu, nie chodzi o pracę, a o stosunek płciowy.
7.
Annie Christian - Politycznie się zrobiło. Minimalistycznie (tylko syntezatory i perkusja i wykrzykiwane słowa), a efekt jest ciekawy.
8.
Jack U Off - Odwołanie do rockabilly i erotyczno - obrazoburczy tekst.
No i okazuje się, że do tej płyty żywię znacznie cieplejsze uczucia. Kawałki nie dłużą się, są chwytliwe, więcej się dzieje, jest kilka ciekawych patentów. No i więcej Prince'a w Prince'ie, więcej jego charakteru. Jestem już bardziej przekonana.
). Po prostu solidnie zagrane, wpadające w ucho. Dobre, aczkolwiek nie wybitne.
