samo bycie rodzicem nie robi autorytetu. Kiedy mielismy na początku liceum napisać wypracowanie na temat wzorcow życiowych to poł klasy sie rozpisala o swoich rodzicach i widać było ze powiedznie "rodzina jest swieta" żyje i rozkwita, a jesli ktoś nie wymachuje tym jak transparentem to nieladnie jest bardzo. Przynajmniej ja nie chcę machać chorągiewką. Nikt jeszcze swietym nie został z powodu rodzicielstwa i nie zostanie. Myśle ze o autorytety nie jest wcale tak łatwo i nie wystarczy się tylko rozejrzeć Liberian;)Liberian Girl pisze:Większosć ludzi poszukuje autorytetów, osób które są dalego od nas, w
pewnym sensie niedostępne. Ale wystarczy się tylko rozejrzeć. Jest
trzecież mama i tata.
Z tym może przesadziłam. Kiedy jestesmy mali to głównie z rodzicówMyśle ze o autorytety nie jest wcale tak łatwo i nie wystarczy się tylko rozejrzeć Liberian;)
Ja również w dzieciństwie uwielbiałam Mike'a, ale to był chyba dość krótki okres. Chyba, ponieważ dokładnie tego nie pamiętam. Jedyne, co głęboko zapadło mi w pamięć, to fakt, że będąc z rodzicami i starszym bratem (pozdrowienia! :*homesick pisze:w dziecinstwie, to chyba no ten jak mu tam Michael Jackson, niekwestionowany hero, imaginary friend i lover w jednym.
) nad morzem, kupiłam (w sensie rodzice wyłożyli pieniądze, of kors) pocztówkę z Michaelem Jacksonem (jakieś zdjęcie z koncertu). Całymi dniami wpatrywałam się w ten mały kartonik, więc mój brat wpadł na genialny pomysł - poszedł do ksera szkolnego (wówczas chodził do szkoły ) i powiększył pocztówkę na rozmiar A4. Miałam - co prawda czarno-biały, ale jednak! - swój pierwszy plakat! Wisiał przez długi czas nad moim łóżkiem No cóż, w każdym razie w przeciwieństwie do Ciebie, homesick nigdy się z Michaelem nie przyjaźniłam, a tym bardziej nie pociągał mnie (zwłaszcza w głębokim dzieciństwie, kiedy to przebiegała moja "pierwsza faza fascynacji"), tak więc i loverem także nie był Ambitną nastolatką byłaśhomesick pisze:choc moze przed 16 rokiem zycia fascynowalam sie Zdzislawem Beksinskim
Serio, szacun (tak to się mówi?).Też tego nie miałam i nigdy tak nie robiłam! Właściwie to i pierwszy okres fascynacji Michaelem i drugi (który przebiega obecnie) to takie "fanowanie w cichości serca"Mandey pisze:Nie miałem tak jak większość z forum, manii przebierania się za Michaela, kapelusz, rękawiczki, oklejone palce jak to większość teraz robi bądź robiła.
Żadnych koszulek, kapeluszy, rękawiczek. No, chyba że za przejaw pokazywania miłości do Jacksona światu, można uznać noszenie (od czasu do czasu) białych skarpetek :DMy seniorzy, też musimy mieć jakiś wątek do pogadanek :DMandey pisze:Fajny temat może się tu zrobić ciekawie... A, i fajnie że od 16 roku zycia.
O! Ja również. Zawsze uwielbiałam Disneya. A kochałam miłością prawdziwą, czystą i szczerą... Myszkę MikiLiberian Girl pisze:Zawsze z uśmiechem
na twarzy oglądałam Disneyowskie animacje. Wychowałam się na tych
bajkach.
Pamiętam, jak kiedyś "przyjechała" do naszego miasta wraz ze swoją życiową partnerką Minnie. Nigdy nie zapomnę tego ogromnego tłumu, który zebrał się w miejscu spotkania z najsławniejszą myszą (zapewne gdybym widziała ten "wielki tłum" dziś, okazałoby się, że wcale nie był taki gigantyczny; ale wiadomo - skala się zmienia wraz z wiekiem ). W każdym razie zrobiło to na mnie wrażenie. Długi czerwony dywan, tłum ludzi i bohaterska piosenka, której słowa to "Mickey Mous, ooh Mickey Mous! Mickey, Minnie! Mickey Mous ooh i tak dalej).Pewnie masz rację, ale ja w głębokim dzieciństwie (gdzieś do 8 roku życia), słuchałam straaasznego badziewia (nie licząc Michaela przez pewien czas), z disco polo i Kelly Family włącznie... No, ale później się nawróciłam na lepszą muzykęStreetwalker pisze:Ci,którzy myślą,że muzyka nie ma wpływu na rozwój umysłowy człowieka,musieli słuchać w przeszłości jakiegoś strasznego badziewia.
Też go uwielbiałam! Bo piłkę nożna kochammajkelzawszespoko pisze:Alessandro Del Piero - piłkarz Juventusu Turyn. niesamowity talent, próbowałem go naśladować jako mało chłopiec. w kontekśie sportowym oczywiście.
Brat mi wpoił tę (nieodwzajemnioną) miłość. Taka ciekawostka - od trzeciego roku życia, nie pominęłam żadnego meczu MŚ i ME w piłce nożnej, zaś jedynie 3, w których grała nasza S-kadra (mecze towarzyskie). Dobra jestem, co? :pŚwięte słowa. Właściwie - jak słusznie zauważyłaś - to bardziej utarty slogan, który zdecydowanie należy powtarzać, niż rzeczywisty fakt...Smooth_b pisze:samo bycie rodzicem nie robi autorytetu.
O. Mam podobnie. Choć chyba "całkowitym przeciwieństwem" rodzicieli nie jestem (to się chyba nazywa 'geny'), ale faktycznie - moi również popełnili wiele błędów, których ja teraz wystrzegam się jak mogę. Czy byli moim autorytetem? Nie. Zdecydowanie nie. Nigdy nie myślałam o nich w taki sposób. Szanuję ich i kocham, to chyba jasne, ale nigdy nie byli dla mnie wzorem do naśladowania... Smutne to jakieś, ale prawdziwe.homesick pisze:rodzice mieli na mnie tylko taki wplyw w okresie dojrzewania i w dziecinstwie, ze stalam sie ich calkowitym przeciwienstwem, wiec na tym tez jakos uksztaltowala mi sie osobowosc.
Chciałam go naśladować we wszystkim i mówiąc szczerze, to on mnie wychował, on wywarł największy wpływ na to jakim jestem teraz człowiekiem, on był dla mnie zawsze (chyba) ważniejszy niż rodzice. To wspaniały człowiek, którego zawsze będę cenić za to co robił dla mnie i dla innych oraz za to co nadal robi.ja jestem jedynaczka i samotnikiem, w dziecinstwie nie mialam przyjaciol w swoim wieku, caly czas siedzialam z doroslymi i dyskutowalam z nimi o polityce, religii i o wyzszosci antykoncepcji hormonalnej nad naturalna <pelna powaga> bylam dzidzia piernik.malakonserwa pisze:No cóż, w każdym razie w przeciwieństwie do Ciebie, homesick nigdy się z Michaelem nie przyjaźniłam, a tym bardziej nie pociągał mnie (zwłaszcza w głębokim dzieciństwie, kiedy to przebiegała moja "pierwsza faza fascynacji"), tak więc i loverem także nie był
wybacz, ale.....malakonserwa pisze: W wieku nastoletnim absolutnie pokochałam (weźcie się nie śmiejcie) Jarosława Kaczyńskiego .
a co mam przywrocic mlodego Mike'a ??malakonserwa pisze:homesick coś Ty zrobiła z avatarem! I z podpisem! Tyyy!
także w dziecinstwie Michael był na pierwszym miejscu... uwielbiałam go wtedy,kochałam(z resztą tak jest do dzisiaj),śnił mi się po nocach... heh no ale byłam tylko 6 letnim dzieckiem... nigdy nie przyklejałam plasterków,nie zajmowałam się nauką "michaelowego" tańca.. jakoś mi to nie było potrzebne.. a jednak w Michaelu już w dziecinstwie ,w późniejszych latach życia(przez jakiś czas troszkę mniej) jak i teraz czuję osobę takiego przyjaciela na odległość... który mimo,że daleko to ciagle jakby był blisko :) w ciężkich chwilach jakie miałam w życiu( a było kilka poważnych kryzysow) własnie Michael mi pomogł... jak może pomóc ktoś kto Cię nie zna,kto Cie nigdy nie widział itd ? ale myślę,ze wiele osób stąd to rozumie... to taka bliska sercu osoba,o której nawet kiedy sie tylko pomyśli,posłucha jego nieziemskiego głosu... od razu na sercu robi sie lepiej i uśmiech się ciśnie na usta.. to taka niewidzialna więź,która pomaga przetrwać cięzki czas i a radosne chwile uświetnia :) Thank You Michael :) :* niemal jak Michael 
Hm, ja może nie dyskutowałam z dorosłymi o polityce kiedy byłam młodym pacholęciem, tym niemniej też przyjaciół wśród rówieśników, a przynajmniej grupy okołorównieśniczej nie miałam, ale to chyba ze względu na wyżej wspominanego brata, który był starszy ode mnie o 7 lat. I tak zostało mi do dziś - większość moich przyjaciół, to ludzie starsi o ok. 10 lat ode mnie i z podobną grupą wiekową najlepiej mi się dyskutujehomesick pisze:ja jestem jedynaczka i samotnikiem, w dziecinstwie nie mialam przyjaciol w swoim wieku
Ej, mieliście się nie śmiać. Dzięki, homesick... A ja się tak przed Wami otworzyłam... Jesteś nietolerancyjna :phomesick pisze:wybacz, ale.....
o ja pieprze
No mnie ten młody Mike przyciągał do Twoich postów nadzywaczjnie :p Kochałam te fotki. Kochałam...homesick pisze:a co mam przywrocic mlodego Mike'a ??
Hm, a ja za nim nigdy nie przepadałam. Tzn. mówi bardzo mądre rzeczy etc., ale chyba po prostu drażniło mnie to uwielbienie, które od zawsze otaczało jego osobę. Hm, chodzi mi o tzw. "cudze chwalicie, swego nie znacie". Ludzie wielokrotnie klękają przed Dalajlamą, ale nie przed przywódcą duchowym lecz przed idolem telewizyjnym. Klękają, ale nie mają pojęcia o tym co on mówi, o jego bólu, o nauce...homesick pisze:Dalajlama
za to ze to czlowiek, ktory nie wyglasza zadnych ocen i sadow nawet na temat najwiekszych wrogow.
spokoj, rownowaga i nie narzucanie nikomu swojego swaitopogladu
nie uznaje swojej religii i swojej sciezki zyciowej za lepsza od innych.
a do tego trwa twardo przy wlasnych zasadach.
Only Jackson?Maverick pisze:A żeby było na temat - tak, ten Jackson. Całe dzieciństwo.
Masz absolutną rację. Michael to niezwykła, silna osobowość artystyczna. Facet z charyzmą spotykaną raz na 50 lat (można go chyba porównać tylko z Elvisem). Inna muzyka dla mnie w dzieciństwie również istniała, ale nie interesowali mnie wykonawcy. Po prostu muzyka dla samej muzyki. Michael jest po prostu jedyny w swoim rodzajuBlackDimension pisze:uwielbiałam innych wykonawców,inne zespoły itd.. ale..nie przywiązywałam wagi do tego,kto to tworzy... muzyka była tylko muzyką.. przy której można się wyszaleć,wzruszyć,popłakać..
Przyjmuję tę informację z pełnym zrozumieniemBlackDimension pisze:tak między nami ale ciiicho :P Michael był moją pierwszą miłością... ledwo naumiałam sie mówić a już się zakochałam :P
BlackDimension pisze:zgrabny tyłeczek
Dokładnie. Zresztą ja Mike'a od dłuższego już czasu słucham głównie dla jego głosu. Nie tyle dla melodii (choć oczywiście też!), które czasami są banalne i przesłodzone, ale co z tego - Michael nawet z niewypału potrafi zrobić perełkę, okraszając ją swoim cudownym głosem.BlackDimension pisze:posłucha jego nieziemskiego głosu
Nie będę się wypowiadać za innych, ale ja to doskonale rozumiemBlackDimension pisze:własnie Michael mi pomogł... jak może pomóc ktoś kto Cię nie zna,kto Cie nigdy nie widział itd ? ale myślę,ze wiele osób stąd to rozumie
no bo samo polaczenie mlodzienczych fascynacji z Jaroslawem K. jest komediowe ;)malakonserwa pisze:Ej, mieliście się nie śmiać. Dzięki, homesick... A ja się tak przed Wami otworzyłam... Jesteś nietolerancyjna :p
ja go nie wielbie, przed zadnym przywodca duchowym bym nie ukleknela ;) bo przed zadnycm czlowiekiem nie powinno sie klekac.malakonserwa pisze:ale chyba po prostu drażniło mnie to uwielbienie, które od zawsze otaczało jego osobę. Hm, chodzi mi o tzw. "cudze chwalicie, swego nie znacie". Ludzie wielokrotnie klękają przed Dalajlamą, ale nie przed przywódcą duchowym lecz przed idolem telewizyjnym. Klękają, ale nie mają pojęcia o tym co on mówi, o jego bólu, o nauce...
